Zupełnie inaczej czyta się wiersz, gdy ma się świadomość, czego konkretnie dotyczy, gdy zna się sytuację, gdy przeżywane emocje nie są fikcją dla czytelnika. Oczywiście - poeta winien sprawić, by wszystko to odegrało się w czytającym, nawet jeśli nie wie, na bazie czego utwór powstał. W przypadku wierszy bywa tak, że i interpretacji może być wiele.
Odbieram wiersz osobiście, więc trudno mi siegnąć po pokłady obiektywizmu, ale się staram.
Wiersz przemawia, czuję mocne dotknięcie, gdy czytam "zatulam", "zaciszenie", "zakolorowanie", bo wybrzmiewa w nich osoba, której dotyczy obraz; jedna z osób.
Jest tu ciepło, intymnie, tęsknie, ale nie tylko - lęk i prośba również przesycają całość. Sam tytuł też jest mi bliski - tym bardziej, że wiele w tym tego, "co wziął słowem", a i wspólnego pomieszkiwania w tej samej przestrzeni emocji dwóch osób.
Podobnie jak faith przeszkadza mi patos w pierwszej strofie. Zapewne wynika z doniosłowści uczuć i chęci przekazania tego w skali duchowej, ale działa tu nieco przeciwnie.
Myślę, że wystarczy małe pociągnięcie pędzla (choćby zaczynając np. od ograniczenia inwersji), by obraz w całej swej rozpiętości zadziałał.

Wzruszyłam się, Tyrio. Połączyłaś tu dwoje i oddałaś to, co charakterystyczne, rozpoznawalne dla owej drugiej osoby.


Pozdrawiam ze śniegiem, ale ciepło.