Horyzont zdarzeń jest tu użyty w kontekście naukowym. Nauka nie sięga poza horyzont zdarzeń.

"Gwiaździste niebo" daje nadzieję i symbolizuje to, jak dużo już wiemy, natomiast "horyzont zdarzeń" przypomina o tym, że nauka nie jest w stanie nigdy wyjść poza pewien obszar dostępnych nam danych doświadczalnych. Całość mówi o tym, że pomimo naszego dziecięcego zapału i zachwytu światem, nauka skazana jest na niepowodzenie - nigdy nie zrozumiemy wszystkiego. Wbrew płonnym nadziejom fizyków, teoria wszystkiego nie ma prawa powstać.

Rozumiem Twój zarzut, ale założeniem całego tego cyklu haiku jest, żeby przedstawić z różnych perspektyw znany nam świat i życie. Będzie to zbiór znanych prawd, obserwacji, podsumowanie naszej wiedzy jako ludzkości. Czasem może się to wydawać z tego powodu banalne, chociaż będę zawsze starał się pokazać własny punkt widzenia.

A wracając do tego konkretnego haiku... Tak szczerze - czy nie warto czasem przypomnieć sobie o niemocy nauki? Wiedząc, że mamy prawo nie wiedzieć, łatwiej pogodzić się z tym, że tak mało wiemy. Czy to o wszystkim i niczym? Mimo wszystko spierałbym się.

Ale dziękuję za komentarz, mimo powyższej obrony, na pewno wezmę Twoje słowa pod uwagę i przy następnych haiku z tego cyklu będę się jeszcze bardziej starał, żeby unikać banałów. Pozdrawiam.

Bardzo miło mi gościć (niedoszłą) astronomkę.

Masz w dużej mierze rację. Jednak takie sobie postawiłem założenie - to haiku jest częścią większego cyklu, w którym chcę pokazać świat, przyrodę oraz człowieka z trzech różnych perspektyw - naukowej, fantastycznej (religia, baśń, kino i te pe) oraz życiowej. Żeby nie stracić przy tym poezji, w każdym haiku tematem przewodnim będzie również jedno z trzech uczuć - strach, radość lub miłość (w powyższym mamy lęk przed przestrzenią, przed nieznanym, z powodu naszego miejsca we Wszechświecie i nic nie znaczenia w nim, dla astronomki - może również przed czarną dziurą?).

Wiem, że nauka może nie być popularnym i łatwym tematem poezji, ale z drugiej strony nie powinniśmy się tak ograniczać - nauka to też część wiedzy humanistycznej (bo nic, co ludzkie, nie powinno być nam obce). A dzięki wujkowi Google nawet laik może się szybko dokształcić. To też pewna wartość - zachęcić kogoś do googlania i poszerzania horyzontów (!).

Ukłony od niedoszłego fizyka.

PS (czy raczej psss... - nikomu nie mów) Haiku to z powodu lenistwa. Cykl nie miałby szans powodzenia, gdybym miał napisać 3x3x3=27 normalnych, pełnowymiarowych wierszy. Może kiedyś...

Ha ha, ja się akurat czarnych dziur nie boję, przeciwnie - zawsze mnie fascynowały (mimo, że jestem świadoma potencjalnych zagrożeń).


Z tym się zgadzam i podpisuję obiema rękami I, podobnie jak Faith, czekam na kolejne części cyklu z dużą ciekawością, jakie tym razem smaczki nam przemycisz


Warunek konieczny, jeśli nie wystarczający, powstania Poezji przez duże P.

Pozdrawiam serdecznie

No zgadzam się, trochę gorszy od następnego <czytam w odwrotnej kolejności>.
Haiku to odczucia, przeczucia, wyobraźnia w uczuciach w które życie wsiąkło i haiku z nich krople trzy tylko wyciska. Dotknąć wzrokiem jak palcem, posmakować, ok .
Jednak w tym haiku zapachy się unoszą różne, dla mnie, ciut nie dopasowane .
Ale i tak 5 .