Cześć. Po raz pierwszy do Ciebie zajrzałam. dobrze zrobiłam. Sama treść wiersza... z jednej strony daje nadzieję z drugiej odbiera ją. Dusza, choć czarna to nieskalana, no według samego podmiotu lirycznego. Czysta, tylko nie wiem dzięki komu. Czy brak grzechów, czy też dlatego, że : "oznaki życia tu się nie przedarły".
Stosujesz ciekawe zestawienia słów, takie samozaprzeczenia. Podoba mi się to.
"perfekcyjnej w swej niedoskonałości", "powiedziałam ze smutnym śmiechem".
Co w tym wierszu mnie trochę razi, to zupełny brak znaków int. Oczywiście, dozwolone, tylko tak jakoś w poszczególnych wersach myśli nie zawsze są dokończone. W innych znowu dokończone, dlatego brak w nim rytmiki. Takie jest moje zdanie. Nie wiem też, dlaczego niektóre wersy zaczynają się wielką literą, inne małą. Brak w tym spójności. Wiem, że poezja ż od dawna wyrwała się z pewnych reguł. Autor może "bawić się słowami". Ty to robisz, tylko czasami nieumiejętnie i psujesz zabawę.
Zresztą sama napisałaś, ze coś nie tak i musisz poprawić. Nie wiem czy już poprawiłaś, czy nie.
Nastrój wiersza - mroczny, nocny. No , miewamy czasami takie nastroje.
Miłość powinna uskrzydlać a tu jakoś tak smutno to wygląda. Ale po prostu utwór oparty na zaprzeczeniach. Może celowy zabieg z tą miłością? Ogólnie. Wrażenie jest trudne do wyrażenia. Nie jestem poetką, więc może się nie znam. Jednak taka jest moja opinia. Pozdrawiam serdecznie. Aronia23