Wiktorio!

Nie mam daru odkrywania, co poeta miał na myśli, ale spróbuję napisać, co czuję, czytając twój wiersz. A więc jawi mi się człowiek, który przede wszystkim chce być dobry, szlachetny, pragnie przebaczać. Zdaje sobie sprawę ze swojej niedoskonałości. Do szczęścia potrzebuje drugiego człowieka, a nawet wielu ludzi, chce dać im cząstkę siebie i w zamian zapewne otrzymać coś od nich. Taki wiersz pod twoje motto "Bądź dobry jak chleb".
Ciekawe, czy trafiłam w zamiary autorki?
Niezależnie od tego wiersz czyta się bardzo dobrze, jest przepełniony poezją, jakimś drżeniem, uczucia wypływają jak woda z fontanny. Już wczoraj zwróciłam na niego uwagę, a dziś napisałam komentarz. Piękny wiersz!

Ładnie, subtelnie, ale brakuje mi jakiejś mocniejszej puenty. Nie jest to jednak zarzut tylko taka uwaga 'przy okazji". Miło się czytało. Pobyłam, pomyślałam i zostawiłam pozdrowienia dla Autorki