Rano, wyjrzawszy przez okno, zobaczyłem, że na podwórku, przed bramą stoi leitmotiv.         Kiedy potem wychodziłem z domu, stał ciągle, nie zmieniwszy pozycji. Po południu było tak samo - bez zmian. Dopiero pod wieczór przestąpił z nogi na nogę.
Spać się położyłem ze współczuciem i niepokojem o jego zdrowie. Jakoż nazajutrz można go było znowu zobaczyć stojącego jak poprzednio. Wyniosłem składane krzesełko, żeby sobie usiadł choć na chwilę. Ale - nie, stał jak przedtem, tylko od czasu do czasu robił przysiady.

-Stanowczy - pomyślałem sobie.

  Mieszkańcy naszego domu co chwilę odrywali się od swoich zajęć, żeby wyjrzeć na podwórko zobaczyć czy leitmotiv jeszcze stoi.
  Przywykliśmy do niego. Matki dawały przykład dzieciom, żony mężom, a oni zazdrościli. Toteż wielkie było poruszenie, kiedy pewnego ranka, parząc przez okno, stwierdziłem, że leitmotiv leży na plecach i nie rusza się. Nie cierpiał chyba długo, taką nadzieję miała większość z nas.
   Sprawiliśmy mu pogrzeb na koszt Komitetu Blokowego. Działacz, który go kiedyś mimochodem ustawił, zjawił się na cmentarzu i wygłosił mowę pożegnalną stawiając przy okazji kilka nowych leitmotivów.

   Ale nasz Komitet nie ma już pieniędzy na te pogrzeby. "