Zawsze w końcu coś się dzieje.

Nadawanie znaczeń dalekie jest od nadawania imion. Jestem Zuzia, Magda, Agnieszka. Zaznaczam - nie znaczy to nic.

W beztłocznych barach i pustawych pubach jedyną wiadomą jest bezkształtny dym. Czerwona końcówka filtra - jak krew, która od dawna szybciej nie płynie. 

Zobacz - jest we mnie cały Wszechświat - składam się głównie z pustki. Planetoidy, które nigdy nie uderzą w Ziemię, tak przecież są niedaleko.

Z zachwytem pochylam się nad faktami - atom to głównie przestrzenie. Tak mało w nim czegokolwiek innego. Jak próżnie byłoby myśleć, że jesteśmy czymś więcej niż niczym. 

Patrzysz z pobłażliwym uśmiechem. Dotykasz mojej dłoni, jak to możliwe, że nie przenikasz jej na wylot? Kręcę powoli głową, zupełnie nie dowierzam. 

Tajemnica zawsze tkwi w braku.

Ktoś zapala papierosa.

Myśli unoszą się w próżni.

Tak naprawdę liczy się tylko to, co jest POMIĘDZY nami. Przestrzeń wypełniona dymem.

To, co da się zdefiniować, zdaje się, nie jest warte definiowania.