No, no, Mirosławie N. wiersz pełen patosu, o poświęceniu człowieka dla sprawy. Cenię takich ludzi. Obudziłam się tak w nocy niemal i sięgnęłam po lekturę Twojego utworu. Zaczynasz opowieść słowami o natchnieniu, fajne porównanie:
"Jak ząbek z dziąsła niewinnej dzieciny,
wyrasta pomysł na kolejne dzieło." Takie o niewinności ale i o wielkich dziełach. Ciekawe. Pomysły pisarzy są rzeczywiście nieograniczone, nieskrępowane i to jest to. Można powiedzieć tak wiele w parunastu słowach i Ty to uczyniłeś. Jest tu i historia (chyba powstanie warszawskie), jest wspomnienie bliskich, jest płacz, ból, poświęcenie i ogromna samotność. Ale samotność "ziemska", natomiast jest też radość - rajska myślę, bo ostatnia zwrotka tak sugeruje.
Robią ogromne wrażenie wersy, które pozwolę sobie tu przytoczyć:

"W zamian za walkę w imię zasad przecież,
własną krwią, życiem rodziny zapłacił. (...)

Wła­sną krwią, wiarą wy­wal­czył tu pokój,
dumny, bo prze­cież po­legł w słusz­nej spra­wie."

Poświęcenie dla sprawy i zasad, w które się wierzy. Warto było zajrzeć do Ciebie, już teraz świta. "Skowronek się zrywa". Pozdrawiam serdecznie. Aronia 23

Witaj Mirosławie, ja niestety znowu mam z Twoim wierszem problem. Problem ten nie oznacza, że uważam Twój wiersz za zły. Jest on konsekwentny w formie, regularny, pod tym względem przemyślany, dlatego też nie dziwię się Redakcji Poezji, że umieściła go na górnej półce. Wiersz czyta się dość dobrze. Nie będę już czepiać się szczegółów czy liczyć słówek, bo uważam to w tej chwili za mniej ważne. Mój "problem" z tym wierszem dotyczy czegoś innego.

Niestety, jeśli chodzi o wymowę tego wiersza, to ona nie całkiem do mnie przemawia. Mam na myśli to, że nie do końca jest ten wiersz dla mnie wiarygodny. To trochę jakby taka wydmuszka, pusta w środku. Mam wrażenie, że dotykasz tematu bohaterstwa na wojnie w sposób bardzo prosty, choć temat wcale taki nie jest. Idziesz na łatwiznę posługując się górnolotnymi hasłami, eskalując patos, chociaż wspominasz o "prozie życia", to w wierszu nie mierzysz się tak za bardzo z dramatem tych decyzji, decyzji czasu wojny. U Ciebie bohaterstwo jest poniekąd oczywiste, "łatwe", oczywista nagroda w Niebie. Nie pozwalasz czytelnikowi doświadczyć ciężaru tematu, po prostu mamisz go patriotycznymi, pełnymi patosu frazami. Dlatego ja w ten wiersz do końca nie wierzę.

Uważam, że pisanie o tej tematyce jest bardzo trudne, a zabieranie się za nią przez niedoświadczonych poetów bardzo ryzykowne. Czytając Twoje teksty na tematy wojenne mam wrażenie, że na razie są dość powierzchowne, nie przeżyłeś - w sensie współodczuwałeś jej jeszcze na tyle, by móc tak łatwo pisać o bohaterstwie. Proponuję spróbować nieco zejść na razie z patetycznego tonu i poczytać o tym, jaka często mało wzniosła, naturalistyczna, odbierająca godność bywa wojna. Dopiero gdy zapoznasz się z wieloma tego typu relacjami i przeżyjesz je, co może być bardzo trudne i dużo Cię kosztować, będziesz mógł doszukiwać się w tym patosu - ale już nie w taki prosty, "łatwy", sposób.

Pozdrawiam serdecznie

A mnie się podoba ten wiersz
pełen patriotycznej nuty , który poruszył moje serce
i zatrzymał na dłużej
nie widzę tu patosu,
a gdyby nawet był to wypada
aby w takim wierszu
był właśnie
wierszy tzw. ,, bogoojczyżnianych ,, jest bardzo mało
dlatego górna półka należy się autorowi jak najbardziej
za poruszony temat i sposób jego ukazania
ja dziękuję Mirkowi za ten wiersz
będę do niego wracała
pozdrawiam
Kasia

Cóż... podpiszę się pod komentarzem Vanillivi, Mirku.
Nie masz problemu z formą, bo wiersz płynie gładko, natomiast w warstwie treściowej jest to obraz, który mało wzrusza, gdyż - gdybym miała porównać go do malarstwa - jest to w zasadzie oleodruk - pokolorowana odbitka życia.
I już sam wstęp, czyli pierwsza zwrotka, z frazą "jak ząbek z dziąsła niewinnej dzieciny" nie wprowadza w nastrój, stwarzając wrażenie, jakbyś w jakiś pobieżnie reporterski sposób zabierał się za kolejny temat, nie dając czytelnikowi możliwości prawdziwego odczucia tragedii wojny.
Może więc usuń ten wstęp i naszkicuj bardziej wielowymiarowy obraz?

Miłego

Bardzo dobry wiersz, Mirek, sam jestem z rodziny o tradycjach wojennych i to z bardzo różnych i dziwnych wojen.
Pięknie rymujesz, co trza od razu zauważyć.
A i treść ślicznie się w to wpasowała.
Ja nie wyczuwam patosu, czuję opowieść naturalną o żołnierzu, który...
Czyta się płynnie i bez zgrzytów.
W ogóle raczej się nie czyta, tylko wchodzi od razu w cały wir tego wiersza.
I on już porywa.
Mnie porwał.
Skutecznie

Oj, zajrzę na pewno. Teraz jest super, Mirku. Ja zaczęłam niedawno przygodę z pisaniem i podawaniem tego do wiadomości innych. Jeśli coś ma się ukazać, to cała się trzęsę, jak zostanie odebrane. Bywa różnie, ale uczę się wytrwale. Taki wiersz napisałam i był tu "Przyswajanie wiedzy" . Ty umiesz bronić swojej twórczości, ja niby też, ale brakuje mi trochę pewności siebie. Z tym, że są tu tak życzliwi ludzie, iż daję radę z tremą. Dziękuję. A wiersz czytałam o 4. rano. Jak to mówi L. Cohen - "jest czwarta nad ranem, w New Yorku jest zimno..." albo E. Stachura "Czwarta nad ranem, może sen przyjdzie, może mnie odwiedzi?". Pozdrawiam A23.

Skoro to dlaczego nie mogę zwrócić uwagi na brak logiki w ocenie wiersza ?
Nikogo nie atakuję ad personam tylko proszę o zrozumienie dla autora,który czuje inaczej od niektórych czytelników - mam po prostu dość tej fali krytyki ( nie tylko tutaj) i ataków na poezję patriotyczną.
Żyjemy podobno w wolnym kraju i nic z tego nie wynika ?
pozdrawiam z wyrazami szacunku
Kasia