I CANNOT live with you,

It would be life,

And life is over there

Behind the shelf

The sexton keeps the key to,        

Putting up

Our life, his porcelain,

Like a cup

Discarded of the housewife,

Quaint or broken;        

A newer Sèvres pleases,

Old ones crack.

I could not die with you,

For one must wait

To shut the other’s gaze down,—        

You could not.

And I, could I stand by

And see you freeze,

Without my right of frost,

Death’s privilege?        

Nor could I rise with you,

Because your face

Would put out Jesus’,

That new grace

Glow plain and foreign        

On my homesick eye,

Except that you, than he

Shone closer by.

They ’d judge us—how?

For you served Heaven, you know,        

Or sought to;

I could not,

Because you saturated sight,

And I had no more eyes

For sordid excellence        

As Paradise.

And were you lost, I would be,

Though my name

Rang loudest

On the heavenly fame.        

And were you saved,

And I condemned to be

Where you were not,

That self were hell to me.

So we must keep apart,        

You there, I here,

With just the door ajar

That oceans are,

And prayer,

And that pale sustenance,        

Despair!

 ==============================

NIE MOGĘ z tobą być,

Bo mam życie,

Choć ono w szafie już

Żyje skrycie

Kościelny do niej przecież,

Dzierży klucze,

Więc życie, czy talerzyk

Się nie stłucze.

Już pozbył się zastawy,

Właścicielki;

I nową z Sevres umieścił

Na jej miejscu.

Nie mogłam z tobą zasnąć,

Czekać muszę

Aż oczy same zgasną -

Ty nie mogłeś.

Czy miałam patrzeć powód

Gdy zastygasz,

Bez praw do śmierci mrozu,

To przywilej?

Z tobą nie zmartwychwstałam,

Bo twej twarzy blask

Jezusa przyćmi śmiało,

Pełen nowych łask.

Blask swojski, lecz nie stąd,

Ale w moich oczach,

To bardziej ty, niż on

Rozpalasz tęsknotę.

Jak oni mogli sądzić?

Żeś winien służyć Niebu,

Lub, żeś do tego dążył;

A mnie tam nie potrzeba,

Bo tobą chciałam sycić wzrok,

Choć oczu mam zbyt mało

Wiem, że przy tobie nawet Raj

To wstrętna doskonałość.

Straciłam cię, lecz przetrwam,

Choć to przecież o mnie

Dzwoniono najgłośniej

W nieba panteonie.

I oszczędzono ciebie,

I potępiono mnie

Ciebie widziano w niebie,

A mnie na piekieł dnie.

Musimy tak osobno tkwić,

Ja tu, ty tam, wciąż sami,

A gdy uchylić drzwi,

Ocean między nami

Z modlitwy i oracji,

Bladej pożywki duszy,

W desperacji !