Wpadł do pokoju, zegar na pobliskiej ścianie odmierzał czas. Wskazówka przechodziła z sekundy na sekundę. Znajdował się w podziemnym kompleksie gdzieś w Polsce. Próbował biec, lecz coś wyrosło mu pod nogami, coś ciężkiego, czego nie zauważył.
Wywrócił się, przekoziołkował kilka razy, aby następnie wbić się głową w pobliską ścianę zbudowaną z uzbrojonego betonu. Jego ciało drżało ze strachu. Nie wykonał swojego zadania, nie zdążył... Nagle ziemia zatrzęsła się, coś się wydarzyło, coś strasznego. Odwrócił głowę w stronę odczuwalnych trzęsień. Zdziwił się, przecież kompleks znajduje się pod ziemią. Dobrze wiedział co się zaraz stanie słysząc wcześniej komunikat w radiu.
Pierwsze głowice wycelowane w Europę dotarły do terenów Niemiec Wschodnich blisko Berlina. Ciągle w myślach miał to, że mógł to zmienić, lecz przez swoje niedbalstwo, a może nieuwage zabił ponad połowę ludzi na samym Starym Kontynencie. Czuł bezsilność w tej sytuacji
- I co teraz będzie ? powiedział sam do siebie masując się po głowie po dosyć mocnym uderzeniu. Zaczął łzawić z bólu, ale nie krzyczał z tego powodu. Nikt nie usłyszał tej wypowiedzi. W kompleksie nikogo nie było, wszyscy pracownicy mieli wolne. Na powierzchni, żaden człowiek nie domyślał się, jakie zagrożenie może spotkać go w aktualnej chwili.

Nad kompleksem przeleciał bombowiec uzbrojony w bomby neutronowe. Kokpit przypominał czarnego ptaka.
- Czysta broń dla czystych ludzi - pomyślał pilot.
W przeciągu kilku chwil znajdował się już w Moskwie. Bez skrupułów zrzucił ładunek wybuchowy. Ludzie na dole umierali od razu, a zabudowania stały nienaruszone.
Po udanej akcji zawrócił. Docierając do granicy polsko-rosyjskiej myślał, że już wszystko będzie w porządku, że nic mu się nie stanie. Przecież to najnowsza technologia, która jest najlepsza na świecie. Mylił się, pocisk z działka przeciwlotniczego przeszedł jakimś cudem przez skrzydło samolotu. Spojrzał na aparaturę - zbliżająca się rakieta ziemia-powietrze. W ułamku chwili maszyna runęła na dół ku Górom Świętokrzyskim.
Wyjął zapalniczkę i zapalił świece. Miał taki sentyment, a może zboczenie - zawsze je palił gdy pracował, lecz w tej chwili ledwo opanowywał swoje ręce.
Wstał. Wyjął z szafy wódkę. Żłopiąc ją z butelki usiadł na obrotowym krześle.
Obok komputera na biurku leżało mini-radio. Przypomniał sobie, że przez impuls elektromagnetyczny wszelkie programy telewizyjne czy radiowe nie będą odbierane.
Dochodząc do wniosku, że włączenie urządzenia nie ma nawet najmniejszego sensu, zrzucił ze złością radio butelką na podłogę. Zniszczyło się bez możliwości naprawy.
Dopił gorzałę do końca. Poczuł dziwne mrowienie w żołądku. Próbował wstać, lecz zakręciło mu się w głowie. Uśmiechnął się. Był pijany.
Chciał zasnąć, coś jednak nie dawało mu spokoju. Przechylił głowę na lewą stronę. Próbował, lecz i na to nie miał siły. Żółto-pomarańczowe wymiociny wylądowały blisko roztrzaskanego radia. Wreszcie poczuł ulgę. Nie żałował tego że tyle wypił. Miał ochotę nieistnieć w tej chwili. Pocieszała go myśl, że nie ma już ludzi na Ziemi. Czyżby pozostał sam na tej planecie? Nie, nie mógł w to uwierzyć. To było wręcz nierealne.
Ostatkami sił udało mu się włączyć komputer. Ręce i głowa ledwo podtrzymywały się na biurku. Nogi sterczały wykrzywione w rozkroku w dziwny sposób. Czarne sportowe buty upaćkane były we własnych rzygowinach, w które wlazł.
Zobaczył datę: 27 luty 2025 rok. Godzina 15.00. Tą datę zapamięta sobie do końca życia. To granica pomiędzy przeszłością a teraźniejszością...