Dwa "mnie" w jednym zdaniu, w tak krótkim tekście. Fatalnie brzmi. A przecież bardzo łatwo można tego uniknąć. Na przykład: Zawsze traktowałem ją jako symbol bezlitości, która tak bardzo mnie fascynowała. Można (i dobrze by było) uniknąć obu: Zawsze traktowałem ją jako symbol bezlitości, budzący głebokie fascynacje
Z tym, że nie przejmuj się za bardzo, jeśli wyskoczy takie powtórzenie. Mnie tez się zdarzyło, identyczne w drabblach, a sprawdzam wielokrotnie co piszę. Psychika ludzka tak jakoś dziwnie działa, że pewnych oczywistości czasem nie dostrzega.

Ale w szerszy kontekście z zaimkami odnoszącymi się do podmiotu, też nie jest dobrze. Mamy: mnie - mnie - moją - mi. Za dużo tego, nie trzeba w pięciu zdaniach czterokrotnie powtarzać, o kogo chodzi. Cały ten fragment należałoby przeredagować.


"jego" - zbyteczne. Wiadomo czyją.


"ta cała" - to trochę kolokwializm. Wiadomo, że cała, a nie pól z lewej strony na przykład. "myślę sobie" również bym usunął, jako zbędną oczywistość i rozwodnienie wymowy ostrego podsumowania. Napisałbym: Więc dlaczego pustynia budzi w ludziach strach?

Mieszasz czasy: przeszły (Chciałam, stanęłam) i teraźniejszy (myślę).
Tutaj:

wydaje się to nieuzasadnione. W ostatnim zdaniu, jako refleksja ogólna, nie razi.

Miałbym jednak również zastrzeżenia do wymowy czy przesłania tekstu. Dlaczego zakładasz, że pustynia budzi strach? W przybyszach z takiego kraju jak Polska, być może tak (nie wiem, nie byłem na pustyni), gdyż jest czymś obcym, nieznanym. Ale u miejscowych na pewno nie. Piszesz uogólniająco "w ludziach" i sama sobie zaprzeczasz: bo przecież wspomniany tubylec, który słucha jej głosu i potrafi go zrozumieć, na pewno strachu nie odczuwa, a przecież jest człowiekiem.

Poza tym, patrząc na zagadnienie z domieszką eschatologii, a nawet nauk ścisłych (historia Ziemi, klimatologia), to wiadomo, że każda pustynia była kiedyś pełna zieleni i życia i najprawdopodobniej kiedyś będzie.

Aha...

A więc tak, drogie oczko, no bystre oczko... Chociaż na avatarze, to ono wygląda groźnie! Tak.. Wręcz Groźnie!

Ale powróćmy do tekstu

Lubię, nawet bardzo, gdy coś tak malutkiego ma w sobie jakiś elemencik, jakiś "cosik", który poczuje się po przeczytaniu. On zastanowi, on może sprowadzić zadumę ( ale taką przyjemną ). I tutaj to było, coś nienamacalnego, ale jednocześnie na tyle lepkiego, że ciężko wyrzucić treść, zdanie z głowy, po przeczytaniu. Tak, zamysl i prowadzenie, no i myśl przewodnia bardzo mi się spodobały!

Właściwie móglbym zakończyć pisanie komentarza Ale dałeś/dałaś mi coś miłego, więc i ja chciałbym dać Tobie coś. To tylko odczucie, czytacza, pomyśl sobie nad nim, może przyda się w kolejnym tekście, a może nie... Drobiazgi, ale z takich maleństw zazwyczaj składają się wrażenia

- zdanie mi chrupnęło w zębach. Nie podoba mi się to bezlitości, pomysł fajny, moim zdaniem wykonanie zawiodło. Zdanie moim zdaniem źle brzmi, mimo iż pewnie jest absolutnie poprawne

- dlaczego beznadziejność? Dlaczego? Tutaj ponownie nie pasuje mi odczucie. Stanęła, pierwszy raz zapewnie, na skraju pustyni i to co poczuła to beznadziejność? Wybacz, nie pasuje mi to, mimo iż tym razem, zdanie całkiem ładne

To powyżej to oczywiście drobiazgi, ot ziarenka piasku, na całkiem miłym tekście. Nie oczekuję, że cokolwiek zmienisz, baaa, pewnie nawet ku temu niema potrzeby, ale może spojrzysz na swój tekst innymi oczyma ( nie przesadzamy z ich bystrością ), może coś to Tobie powie.

Pozdrawiam,
Pur