Rozumiem, że można lubić upalne dni, gdy leżysz w cieniu drzewa i łykasz zimne piwo. Rozumiem, że można lubić temperaturę, która w kilka chwil odparowuje z nas krople jeziora. Można lubić krótkie spódniczki i odkryte ramiona kobiet. Większość dnia jesteśmy jednak w pracy. Chłop w polu, dekarz na szczycie czy taksówkarz w korku - nie lubią upałów. Zbawienna bywa chmurka, a nagrodą podmuch wiatru, który obijając wilgotne ciało, dostarcza chwilowej ulgi. Orosiałe czoło pod daszkiem czapki, marszczy się, gdy reszta ciała, podsmaża na brąz i dusi w sosie własnym.
W domach, na parapetach suszone owady, nie odstraszają swoich kuzynów. Nocą ćmy uderzają o ściany, komary wlatują do ucha, a muchy gilgoczą po nogach. Wakacje mają grzeczne, uczące się dzieci. Dziecięcy raj, chwila oddechu od podręczników, obowiązków i dzwonków. Dni liczone tuzinami skoków do wody, udanymi przewrotami na trampolinie i golami na boisku.
Niegrzeczne i mniej zdolne nie mają wakacji. Te nie lubiące się uczyć, uczą się cały rok. Pokochają historię Polski, gdy poznawać ją, przyjdzie im pod przymusem całe tygodnie. Ciekawe ilu pływakom, piłkarzom i lekkoatletom, nie dano sportu, a książkę od chemii, z której zapamiętali tylko wzór na alkohol.
Klasa średnia wyjeżdża co roku nad polskie morze i bawią się równie dobrze, jak ci zamożni w luksusach za granicą. Biedniejsi również, tylko niedaleko domu. Słońce w Wyszkowie te samo co w Egipcie, woda w Bugu mokra jak ta w Morzu Czerwonym. Tłumy tu i tu, a i kiełbasa z grilla smakuje podobnie. Jechać setki kilometrów, by robić to co pod blokiem. Piwo, grill i disco-polo. Ma to swój urok jak ognisko i gitara lub namiot i las.
Od dziecka po dziś dzień nie lubię wakacji. Lato nie było nigdy sprawiedliwe. Wakacje rozdzielały przyjaciół ze szkoły, rozdzielały bogatych i biednych, rozdzielały lepszych od gorszych w nauce i zachowaniu, oddzielały od piłki i uśmiechu.
W lipcu i sierpniu palimy dużo grilli, pijemy pluskając się w rzece i kopiąc piłkę, to czego nam zabraniano za młodu w wakacje. Śpiewamy disco-polo razem z oryginałami, lecz w duszy gra poczucie, że coś nas ominęło.