Choć wiersz zawiera frazy-zagadki, zapewne w całości odczytywalne tylko przez osobę której jest dedykowany, to swoją bezpośredniością wprowadza czytelnika, a może nawet stosowniej byłoby napisać: dopuszcza tegoż czytelnika, do pewnej intymności, daje mu prawo do bycia jej obserwatorem. Ostatni dwu wers co prawda tę intymność troszeczkę rozwiewa, ale za to potęguję zagadkę.
Pewne wątpliwości budzi dwu wers rozpoczynający druga strofę

ta piętrowa konstrukcja metafor dopełniaczowych (choć nie jestem ich tępicielem z zasady) wprowadza do tej prostej w sumie narracji pewien dysonans (jako czytelnik muszę nagle przechodzić na zupełnie inne tory). rozdzielenie tych metafor, ewentualnie zredukowanie którejś chyba by dobrze wpłynęło na tekst.
oczywiście moja sugestia jest luźna, poddaje ją tylko pod rozważenie.

pozdrawiam