Stanisław:

"Też kiedyś miałem takie spostrzeżenia.
Też kiedyś latałem nad żarem, w płomieniach.
Teraz już nie mam udziałów w tych grach.
(No, chyba że w swych snach.)"

Aleksander:

Sny twe upojne w kolorach,
jak tęcza po deszczu w promieniach słońca,
lecz wiedz Panie drogi,
że miłość to cel mój utęskniony.

Więc lecę po niebie,
po mokrych podłogach,
jak koszmar mój w twoich dłoniach,
którego się już nie lękam , nie boję
ponieważ noszę twoją stalową zbroje...

I chodź bym przegrał bitwy z mieczem w dłoni to umarł,
bym wiedząc, że miłości bronił,
mój miecz z klingą we krwi cały,
ten pisarz w złotą zbroję ubrany...

Stanisław:

"Jest jako to równanie,
Którego rozwiązań szukamy.
Jak rozkoszne czekanie
Przed wejściem w labirynt nieznany,
Trucizna, światło w mroku, otchłań wina i burza!
A czasem jest jak róża..."

Aleksander:

Ta miłość, którą całe życie szukam...