Był, Październik dzień zapowiadał się łagodnie, słońce chociaż w kameralnej porze to promienne jego światło na mojej twarzy, niczym ciepły wosk spływało . Czułem się od rana dziwnie, byłem poddenerwowany, irytowało mnie niemal wszystko. Jakby coś wsiało w powietrzu przysłowiowo mówiąc. Chodziłem po pokoju od ściany do ściany zamyślony. Czasem traciłem kontrolę nad sobą i niemal krzycząc kląłem szukając odpowiedzi na dręczące mnie pytania. Siadałem przy biurku próbując napisać poemat, wiersz. Lecz w mojej głowie szum myśli, niczym urwane w szeleści liście poprzez wiatr uporczywy, napływając burzyły strukturę spokoju… Lecz to impulsywne przeżycie miało jednak znaczenie w swojej istocie. Miało , lecz w tamtym momencie nie wiedziałem o tym. Wszystko się działo tak szybko, myśli wszakże uporczywe jak wspomniałem, to jednak mające znaczenie, teraz to wiem po latach. Byłem zamknięty w pokoju, nie wychodząc z niego w szaleńczym amoku pokładałem się do łózka. W końcu przysnąłem nie wiedząc, kiedy i wszystko zamilkło zamierając w głuchym czarnym zimnym pokoju. Ulga, nicość, pustka bez odbicia echa zero skojarzenia, nie ma mnie, nic nie słyszę, nic nie widzę, nic nie czuję, żyję!… Otwieram oczy, powieki ciężkie, zimne powietrze dotykało mojej twarzy, ciemność zrywała ze ścian cienie moich dłoni, postury. Kiedy, próbował się podnieść, wstać coś jakby mnie przytrzymało, zmusiło, sparaliżowało. I nagle, jakże wyraźnie usłyszałem słowa, które później spisałem: