drzewa za oknem szumią
wichrem, wiatrem
rozpaczą samotnych
dom nasz płacze radością

wichry naszych ciał
wabią ogniem

ta noc, gdy wszystkie
koty są szare,
a lampa za oknem zgasła od ludzkiej zgryzoty
gdy trawa wydaje się wyzuta z soków
a ulica tonie w szczerej samotności,
budzi nas i rodzi dla nas iskry

chrypka mego głosu przelewa się w nią
taniec jej podgiętej sukienki
czyni, że
gramy w miłość
niesyta oręż moja
-miecz- kołysze ją
i lecimy w doliny
przecieranych wciąż
od nowa szlaków

drzewa uginają się nad tragedią
pustelników ulicy,
wierzba płacze, jej liście niczym włosy czarownicy
hulają, jak miotła zamiatają smutek,
a ten- wierny pies nocy i ciemności-
omija nas, pyłem rzucony w sąsiednie ulice