Otworzył drzwi gwałtownie i wybiegł, nie zważając na nic. Nawet nie zerknął na otwarte okna w sypialni, gdzie na krześle obok łóżka, w popielniczce, wciąż tlił się papieros. Pędził wzdłuż pobocza, mijając samochody, które niemal ocierały się o niego. Dysząc, zatrzymał się przy drzewie, opierając o nie dłoń, a drugą trzymając na piersi. Stał tam, wyprostowany, z głową uniesioną ku koronom drzewa. Szaleńczy bieg, ten opętańczy sprint, jakby wyciszył jego ciało i uwolnił ducha od gorączkowego uczucia, które go pożerało Łzy cicho spływały po jego twarzy, kapiąc z podbródka na zimną ziemię, niczym krople ze starego fajansu. Nikt go nie zauważał. Stał tam, milczący, z dłonią na czole, podczas gdy ludzie mijali go obojętnie. Przechodnie rzucali przelotne, puste spojrzenia, tramwaje, autobusy miejskie, samochody mknęły dalej. Każdy był zajęty swoją drogą, nie zwracając uwagi. Społeczeństwo, pogrążone w chrześcijańskich tradycjach, narodowych barwach, z Maryją jako królową i matką wszystkich, odwracało wzrok. W sypialniach wisiały ołtarzyki, ale serca zdawały się martwe, przepełnione zimną obojętnością, bez wyrazu, zapatrzone w siebie.