Upadła  przez własne zdanie

 próbuję  zrobić pobłażliwy ruch

by nie dotknąć nawet cienia twego cienia

nie widząc oświetlonego grzbietu podłogi

unikam kontaktu z zasłoną twej twarzy

dusi mnie woń  twej perfekcyjności

odkształcona  na satynie

czuję gorycz w emocjach przełykanego lęku zakrapianego solą

słyszę agresywne milczenie

pauzuję  wszystkie mięśnie

by nie zagłuszyły próżni

na pochylonej przez mocne przymiotniki aksamitnej jędrności

muskam barwy tęczy nim po burzy staną się indygo i odejdą

w  twoje zapomnienie

 - nie ma ciała nie ma zbrodni - wolność!?

zapadam w wilgotny sen wyrozumiałej duszy

jestem w centrum własnych myśli

 otulają mnie ulgą nastania kojącej nocy

niepewna jasności poranka znów witam

 fiołkowy zapach twego poczucia winy

wiem że muszę wrócić  do mantry dni

akceptowanych jak bumerangowość pór roku

zdeformowane słowa to odkształceni toleranci.