~Do Esy Floresy

Rozumiem. To moja intuicja czasem przeskoczy o jeden wymiar. W takim układzie o jeden, ale w tył. Wiem, że piszę zawile. Moja pięta achillesowa. Po prostu nie potrafię od tego uciec. To jest silniejsze. Więc od dawna przestałem z tym walczyć. Uwagi przyjmuję z wielkim szacunkiem. Bo są rzeczowe - merytoryczne.

~Do Esy Floresy - c.d.

W takim razie w dobrym obyczaju należałoby doprecyzować wiersz.
Pani Redaktor - taki to przekaz:

Kwadrat, mieszkaniec tytułowej Flatlandii, geometryczny maniak owładnięty manią wyższości spogląda na ograniczony świat jednowymiarowych linii . Czuje się lepszy, mądrzejszy i znacznie bardziej zaawansowany cywilizacyjnie. Wszystko szlag trafia, gdy spotyka trójwymiarową kulę, zaczyna rozumieć, że mają uzasadnienie byty wiele bardziej zaawansowane w rozwoju niż on. Że istnieją wyższe wymiary, niż jego dwuwymiarowy świat. Oto urocza opowieść Edwina A. Abbotta. Czasoprzestrzeń w moim wierszu, zaczyna więc transponować, aż staje się parafrazą wiersza. Dlatego właśnie ta banicja–Podmiot liryczny zostaje wypędzony poza obszar niezrozumianej przez byty z jego wymiaru czasoprzestrzennej nadświadomości. [Wygnaniec] zmierza do świata zauroczenia. Fizyczna metamorfoza jego kochanki–która ewoluuje ku samej fizyce [i prosto-do substytutu nauki] podnieca go w sensie intelektualnym. Oblubienica ukrywa dodatkowe, zaawansowane wymiary. Czas zaczyna biegnąć w dowolnych kierunkach, zakłóca chronologię zdarzeń i wiersza. Świat kolejnych wyższych wymiarów, oddzielony jest branami. To obiekty używane w teorii strun. W tej teorii brany to punkty zamocowania tychże strun. Jakoby ściany oddzielające kolejne światy, czyli niższe i wyższe wymiary [dokładnie wszystkie].Oczy [wzrok] kochanki sięga coraz dalej, gdzieś ponad trzeci wymiar–w którym funkcjonujemy-[my ludzie].
[Wygnaniec]-jako podmiot liryczny-staje się bardziej cielesny, a nawet seksualny–czyli, że aż fizyczny, w następstwie personifikuje już w samej teoretycznej fizyce kwantowej jako byt prymitywny [z mikrowymiaru] pomniejszony-metamorficzny naukowiec-Teodor Kaluza–[to twórca teorii mikrowymiarów]. Nieodporny na miłość, uczynniony w cielesności, a ona podrzędna jak kwark
podatna na wpływ oddziaływania silnego. [Wygnaniec] próbuje zrozumieć „masę”, „ciężar” kochanki–oto kolejny piąty wymiar, za wszelką cenę pragnie dotrzeć podświadomie do swojej oblubienicy. Jej powabne kształty to–przecież „geomeria”, i z jeszcze nieodkrytego wymiaru. Jego świat staje się cholernie skomplikowany a kochanka coraz bardziej niezrozumiałą. Ponieważ wg najnowszych przypuszczeń fizyków czasoprzestrzeń może składać się aż z dziesięciu wymiarów [dziewięć wymiarów-plus czas] kochanka jest raczej nieosiągalna. Dlatego [Wygnaniec] lokuje ją [a raczej liryczne wrażenie o niej] w mikrowymiarze [ten jest dla niego bardziej oczywisty]. Ona jest teraz „miniaturowym kółkiem”-z jednej kwintylionowej centymetra. [To fizyczna długość Plancka]. Rozprasza kobiecą energię w skanie zwiniętego wymiaru. I znowu mu ucieka, [jest niemożebna, iluzoryczna]. A on „ gustowny w tolerancjach” w dostojeństwie udzielonej jej carte blanche na dowolną formułę osobistej metamorfozy,-wkracza [w matematyczne pojęcie "tolerancji położenia i kształtu-ukochana jest przecież figurą geometryczną, zdeterminowana definicją kształtu-może prostoliniowa, może płaska, walcowata, lub w zarysie przekroju wzdłużnego, albo funkcjonalna w położeniu-np.równoległa, prostopadła, nachylona czy współosiowa, alternatywnie w tolerancji–jako systemie akceptacji], więc-["odkształcona w tejże tolerancji "co celowo w moim zamierzeniu nawiązuje do TEMATU KONKURSU]. [Wygnaniec] zaczyna rozumieć, że jego kochanka jako synteza nauki–jest wolna, nieograniczona, to parafraza jego i jej życia, i moduł całej ludzkości.

Pozdrawiam ślicznie.