od wczoraj jesteś po drugiej stronie schodów, przemykasz
w lustrzanym srebrze, zastygłym na plecach. błyszczą rude fale
- odgarniasz z czoła, co nie potrafi odejść dobrowolnie. w nieładzie
trzy szafy i tęczowe ślady pośród butów, zbiory wyblakłe.

cholerycznie. w paradach codzienności umykają niesklejone napotem.
za rogiem czekam na kolejny pejzaż schowany w blasku sklepowych witryn.
jutro nie nadejdzie, jeśli nie ucieknę w najdalszy pąk. michałki na skwerach
to tylko upływ błękitu przed zachodem. trywialność przemyka pośród chmur,

nigdy dość układanek wśród rachunków do wyrównania: za prąd, internet
i garść grzechów. będziemy się czytać do śniadania, jak stare księgi, zmurszałe
dialogi aktorów drugiego planu. w rolach głównych: cień na drzwiach.
nie milkną podszepty, dni spędzone na mijaniu się i o nic nie pytaj.

zostanie tylko czarna kawa i czarny chleb. słone masło - wydobyte -
zastąpi łzy i korowód zgarbionych międzysłów. służymy bez uśmiechu,
każda innemu słońcu, w konstelacji najmniejszej skopiowanej strony.
dni stają się jak pieprz. marzenia przemykają pod progiem - zimorodne.


_________
17.10.2017





*skursywione: na potem, celowo jest z błędem.