Dziś jest poniedziałek, więc trzeba wstać wcześnie, żeby zdążyć do przedszkola. Spoglądam w okno, a wtedy słońce łaskocze mnie po policzku. Uśmiecham się i przymykam prawe oko. Chwilę później zauważam zrywającego się do lotu malutkiego niby-elfa i łapię go za piętę.

– Ojojoj! – piszczy nieduży jegomość.

– Kim jesteś? – pytam szybko, bo jestem bardzo ciekawa.

– Puść mnie, to ci powiem – odpowiada on bardzo stanowczo.

Chociaż obawiam się, że mój rozmówca może uciec, decyduję się go jednak uwolnić. Wtedy on siada na mojej poduszce i gładzi się po lewej stopie.

– Przepraszam… – szepczę – nie chciałam zrobić ci krzywdy…

– Jestem twoim snem – tłumaczy nie spoglądając na mnie.

Zaczynam mu się przyglądać, bo prawie już zapomniałam, o czym dziś śniłam…

– Możesz mi przypomnieć…? – proszę nieśmiało. – No wiesz…, co się wydarzyło w moim śnie…?

– No tak… – Wzdycha Sen prawie obrażony. – Zawsze tak jest. Śnicie nas, a potem zupełnie o nas zapominacie…

Po chwili milczenia Sen nareszcie spogląda na mnie i zaczyna opowiadać:

– Śniła ci się wielka góra porośnięta przepiękną kolorową łąką. Na jej szczycie mieszkał niebieski słoń, który był smutny, bo nie mógł znaleźć przyjaciela. Nie było to wcale dziwne, ponieważ w jego otoczeniu mieszkały tylko mrówki. A one bały się słonia, był przecież taki duży…

– No tak, już sobie przypominam! – Cieszę się i opowiadam dalej: – Postanowiłam wejść na tę górę, choć wcale nie widziałam słonia. To dlatego, że usiadł pod baobabem i rozpamiętywał… Góra była bardzo wysoka, nie było łatwo zdobyć jej szczyt.

– Ale dałaś radę – wtrąca Sen i nieznacznie się uśmiecha.

– I bardzo polubiłam słonia… – Wzdycham. – Nigdy nie miałam tak dobrego przyjaciela…

Sen gładzi swój kapelusz i skrzydełka. Potem spogląda na mnie pytająco.

– Tak, możesz już odlecieć – spieszę z odpowiedzią. – Ale wrócisz do mnie jeszcze?

– Chyba tak... – Sen szepcze cichutko i odlatuje w kierunku chmur, chowając się przed słońcem…