I znowu uciekam w sen. Przed strachem i odwagą, przed nudą i życiem w ciągłym pędzie. Wyrywam się szarości, czerni i bieli i pstrokaciźnie tęczy. Szalonym, rozpaczliwym slalomem lawiruję między chorobą, bólem i zdrową siłą, która nie potrzebuje współczucia. Pijany obijam się o skrajności miłości, nienawiści i zupełnej obojętności. Chcę krzyczeć.

A już miało być dobrze, miało być pięknie. Bóg gdzieś mi umknął, a szatan stanął w gardle nim wypowiedziałem jego imię. Nieosiągalna wolność pochłonęła mnie i przygniotła krępując mocniej niż żelazne kajdany. Znalazłem swój osobisty okruch w chlebie życia, ale okazał się dla mnie za mały. Z drugiej strony, był ogromny. Zadławiłem się nim, nie mogłem złapać tchu, a z oczu płynęły potoki bezradności.

Złamano mi kręgosłup, a mimo to stałem i walczyłem. Z brawurą i bez nadziei. Oddawałem kolejne przyczółki, kolejne obozy i zamki. Twierdze chroniące prywatność mojego świata waliły się w gruzy, jedna po drugiej. Stawiałem nowe, lecz zbudowane naprędce nie miały tej siły, tej wytrzymałości, której potrzebowałem.

Przecudny wszechświat marzeń i dobra, który stworzyłem z pietyzmem i wytrwałością płonął i płakał deptany ciężkimi butami rzeczywistości.

Stanąłem na froncie z białą flagą. Chciałem skończyć ten nierówny pojedynek, pozwolić, by wszystko ogarnęła ciemność. Spuściłem głowę, wydałem - jak mi się zdawało - ostatnie tchnienie, lecz dzikość, która umierała razem ze mną przemieniła się w ryk desperacji. Poderwała opadające ręce i kazała wbić drzewce znaku pokoju prosto w serce zbliżającego się potwora.

Jeszcze raz się podniosłem. Rozerwałem ściany więzień i odbiłem część mojego ja. Miałem swoje kolejne sto dni. Oczy płonęły mi wściekłością, a wrogowie - prawdziwi i wyimaginowani - rozbiegali się w popłochu.

Rozproszyłem wojska pomiędzy mrocznymi puszczami, pod tęczą, po zimnych szczytach gór i gorących plażach. Wszystko było moje.

Udało mi się nawet zdobyć tę część przestrzeni i życia, która dotąd była dla mnie niedostępna. Schwytałem w klatkę białego gołębia. Gruchał co dzień, a moja dusza kochała go, bo leczył jej rany. Był wyrozumiały, ciepły, szlachetny i był dobry.

Za gołębiem przyleciał z nieba kruk. Magiczny połysk jego czarnych piór przysiadł na oknie i pozwolił się dotknąć. Namalował mi czarodziejską poezję idei i jego też pokochałem. Mimo, że cały składał się z chaosu, on też był dobry.

Cieszyłem się wiktorią i tym, że byłem szczęśliwy. Nie zauważyłem, że lustro, w którym nigdy nie było mojego oblicza pękło, a jego okruchy rozorały niebo. Z powstałych szczelin wdarł się smród i brzydota. Gołąb i kruk poderwały się do lotu. Chciały mnie zabrać, porwać, uratować, lecz bagno złapało mnie już za mocno. Widziałem, jak odlatują, szukając słońca i księżyca.

Wszystko się zapadało, ginęło i cierpiało. Sto dni skończyło się na zawsze. Wyrwałem się z bagna i z mieczem w dłoni cofałem, patrząc niepewnie, czy mam jeszcze gdzie postawić kolejny krok.
(...)

To już jest kres. Przede mną jest przepaść, a plecami opieram się o bramę. Krypta za nią, jest ostatnią. Zbudowałem ją wieki temu myśląc, że nigdy nie będzie mi potrzebna. Nic jej nie zburzy, nie dopadną mnie w niej hieny przyziemności... ale raz zatrzaśnięta zamknie mnie na zawsze.

Nie mam białej flagi, lecz gdybym miał i tak oplułbym ją i zdeptał. Słyszałem już jej łopot i wiem, że nie jest nic wart. Lepiej już stać do ostatniej kropli krwi, do końca rażąc wroga piorunem, mieczem i wiarą w niemożliwe.

Krawędź się zbliża. Brama za mną jest chłodna. Gruchanie i krakanie słyszę tylko we wspomnieniach.

Jeszcze stoję. Krypta wiecznego snu nadal nie jest zamknięta. Nie wiem, jak długo jeszcze, ale póki, co, wciąż jestem...

2006
LCF