Wciśniętą w najciemniejszy kąt pomieszczenia, śpiącą lub odurzoną poezję uwalniam. Dym kadzidła wypędza bóstwo z opiekuńczego gniazda. Ukazuje się kształt dużego zwierzęcia. Wypijam dwie czarki więcej. Zagdakała jak kura, jestem twoja.

Otworzyła oczy gwałtownie. w pierwszej chwili jest ślepa, lecz z twarzą na zewnątrz. Kilka białych i czarnych kamyków rzuciła niedbale. Nie kłaniaj się czarnym psom, nie jedz zjełczałego sera. W puzderko włóż gałązki wrzosu i jałowca.

Przyjdę po ciebie. Po widoku z dachu świata. Teren robót widoczny jak na dłoni. Nie trzymaj się nizinnych miejsc. Przypływy kaprysów rozmiękczaj. Wiedza to choroba. Ja jestem pociechą i oznaką zdrowia.
Obdarzę cię siłą pozwalającą w mgnieniu oka przenieść na ogromną odległość.

To może zająć trochę czasu. Wszakże lubię rozpływać się jak nikt, jak dym. Nie można jednak zignorować powiązań. Obawiam się jedynie siebie. Może jeszcze towarzystwa wspomnień i mgieł.

Przebyłem drogę okrężną. Używam eleganckich i staroświeckich ideogramów. Wierzę, że przepołowię księżyc na stałe. Jedną połówkę światu, drugą sobie do zabawy. Wiem, czym jest radość. Przejrzały mnie znaki.

Teraz uśmiecham się dwornie. Usiłuję nauczyć się mówić i pisać całymi strukturami. Miłość tworzy się sama. Tracimy czas goniąc za niewiadomym.
Człowiek z niesłusznym tatuażem nie może liczyć na sprawiedliwy pogrzeb.


Kontempluję niebo. Adoptowany jestem przez życie, rodzinę zastępczą.

Uwalniam wszystkich z brzucha wieloryba.

(głupi jesteś! Stwierdził rodzinny recenzent)