Witaj

Fakt, niefortunna zbitka, myślę, że łatwa do korekcji zważywszy, że są i inne szczyty, bez nazwy własnej będzie nawet lepiej, bardziej uniwersalnie.

Dobrze, że napisałeś ten wiersz, wobec powszechnej opinii - "po co tam łazić", na przekór innym truizmom - "wiedział gdzie się pcha" i takie tam inne bzdety, ująłeś sens alpinizmu oddając tym samym Tomaszowi swoistego rodzaju hołd:

Gloria Victis!

Masz pewną zdolność do prostego i trafnego ujmowania spraw ważnych i trudnych. Pisałam Ci o tym nie raz przy przy okazji innych wierszy. Zastanawiam się jednak, czy nie stanowi to dla Ciebie jednak pewnej pułapki.
Twoje spojrzenie na temat jest mi bliskie. Możliwe jednak, że zbyt łatwo przyłożyłeś do tematu swój wypracowany, nieco herbertowski styl. Zgadzam się, że fragment "słowa huczą jak wiatr na Nanga Parbat" jest nieco nazbyt oczywisty.

Pozdrawiam serdecznie

A ja z kolei pozwolę sobie nie zgodzić się z przedmówcami. Dla mnie to znakomity wiersz. Tragiczna historia himalaisty jest tylko katalizatorem do bardzo ciekawie podanych egzystencjalnych refleksji o poszukiwaniu celu życia:

Jakie to wymowne i uniwersalne: fałszywe słońca - mamiące ideały, które wtrącają w przepaść nie tylko alpinistów:



- w poszukiwaniu tego, co ma stanowić treść naszego żywota.

Mnie akurat bardzo podobają się te paralele: Mackiewicz - zwykły człowiek, bo w jakimś sensie każdy z nas nim (T. Maciewiczem) jest. Może Twoje refleksje, drogi Autorze, nie są odkryciem na miarę pozaziemskiej cywilizacji (ale o takie diablo trudno, tyle już powiedziano), jednak podane są w sposób, który bardzo cenię: jasny, klarowny, prosty, ale nie prostacki, wręcz przeciwnie - poetycko bardzo elegancki. Zarzut zbytniej dosłowności wydaje mi się nieuprawniony, bo - moim zdaniem - dosłowność nie ma tu miejsca, nie stanowi o niej Mackiewiczowska faktografia. Mnie wydaje się w wierszu wszytko celowe, uporządkowane, sensowne. Łącznie z puentą z szerokim polem do interpretacji w płaszczyźnie egzystencjalnej:



Świetny wiersz! Zatem zaświetniam.