Gdy ją zobaczyłem, zrazu chciałem „No i gdzie ty się…”; jak matka podbiec, jak dziecko przytulić, jak przyjaciel wybaczyć. Wstrzymałem. Siedziała taka, już nie-moja, pusta, ze wzrokiem pełnym nowych planów. Usiadłem obok. Nie wiedziałem, jak zacząć.

– Rozumiem, że… Bo przecież… Tylko dlaczego…

Nie patrzyła na mnie. Myślała pewnie o Świecie.

Wzywał ją, czułem to. Urwałem. Spuściłem głowę. Upłynęło kilka minut, wstałem.

Nic nie powiedziawszy, odszedłem do siebie.

* * *

Na drugi dzień już jej tam nie było. Tylko pusta ławka. Dotknąłem ręką desek. Zimna.

W nagłym przypływie bezsilności usiadłem i zacząłem miarowo oddychać. Wykrzesawszy z siebie kilka iskier zapału, zacząłem ruszać głową, w którą stronę mogła zniknąć.

Jak okiem sięgnąć, otaczała mnie poranna mgła, zasnuwająca pola od korzeni po korony.

„Będzie ciężko”, pomyślałem.

Rozstaj był długi i szeroki; kilka krakań usiadło mi na uszach. Przenikliwe zimno w końcu doprosiło się o zasunięcie suwaka. Wyciągnąłem kanapkę.

„W którą stronę?”, żułem milcząco z każdym kęsem, coraz mniej przekonany o słuszności starań.

Gdy się podniosłem, dotarło do mnie, jak bardzo chciałem znaleźć się znów u mamy. Bez żadnej głupiej, własnej nadziei.