Zolu,

Dziękuję za ten ważny dla mnie ślad.

Wiesz, tak sobie myślę, że złe wzorce przekazywane są z pokolenia na pokolenie.
To błędne koło, którego jeśli w porę nie przerwać, to zbierze kolejne żniwo. Najsmutniejsze jest to, że dorośli nie chcą widzieć wyraźnie, bardzo często się usprawiedliwiają, zapominając, że ich zachowanie ma ogromny wpływ na późniejsze zachowania dzieci, one od maleńkości chłoną, obserwują, przypatrując się na co dzień, przyswajają, same skrzywdzone, od dorosłych uczą się, że można bezkarnie zadawać ból. Najpierw dorośli, mający problem ze sobą, traktują dziecko jak zabawkę, później to skrzywdzone dziecko, niejako odreagowując, bo przecież nie umie inaczej, jak właśnie w ten sposób, jaki zdążyło przyswoić od dorosłych, okaleczone, w dorosłym życiu nie będzie potrafiło poradzić sobie z emocjami.

Tak wiele uchodzi ludzkim oczom: cierpienie, lęk, strach...

Ile jeszcze razy echo odbije się od ścian, zanim w drugim człowieku człowiek dostrzeże czującą istotę?


Zolu, bardzo się cieszę z Twoich odwiedzin pod.

Cieplutko pozdrawiam, buziaki

Napisany wiersz sprawnie. Ale sam pomysł wydaje mi się dość
wtórny. "Lalka" to już tak mocno wyzyskany artefakt,
że trzeba by naprawdę oryginalnego podejścia, żeby zyskała
na nowo "moc". Przy tradycyjnym potraktowaniu jak to zaprezentowane,
mnie akurat nie potrafi szarpnąć za emocje
ani nie otwiera jakichś nie znanych dotąd płaszczyzn