Tak i nie, czyli jest i będzie – onirycznie *

Pójdę gdzieś tam w smętnym brzasku świecy,

W plamkach z głuszcu fantastycznych wspomnień,

Pójdę gdzieś tam, słowa są próżne, to papier,

Krótki skowyt do serca dostarczę,

Kędy pułap cięty w miejsce czarnych dziur.

I. Tak oto jest

„Szlajać się w zastany zegar, w łonie fizyki, myśli czerwonych i pól, stoczywszy ku formacji zaś skrzypni tak krzywej u chleba – przywiodą zimowe amory, zapatrzone ścieżki piszczałków pszczół i sycącym ogniem nierządów zmowy – przewrócone zapomną u sądów – a mistrzunio niemały jak wzwód.” Tak wyśpiewał ołów trąbami trąb, wśród bajek pląsających stóp. Kraj, sfera jest piękna, jak sfera gołębia, jakiego nie zakląłeś, więc nic nie dostaniesz – w burzach palm posadzony we wzorach głębiach. Przejdziesz, nic ze słów wgrywanych tak srodze! Zgapiony, przeryty via ktoś, co strzały wrażych zgnojeń, czerpiesz? – wyklęty machem małym jak słowo obcych, ty gość, wyrzucony Montmartre bohemy spokojem, ty bohaterem. Patrzysz i patrzysz poddaszem czyichś słów. Na arenę gderań! – bez przemian! Co zmywane po agonii ślepia, dokądże święty wychodzisz we śmierci z trwogi opłat w zaparcie? Kamieniem wybawiającym perłową czernią pośrodku kaźni mniemań. Zagubione nogi gazel, przywołane nogi jak u bydląt, trwają, a śpiewanka żłobu w grzechach jak kolęda, miłość w sidłane skrzaty fletów, orkiestrami ciążą, w zasłuchanych nad kantatą pałeczką dyliżansu – lecz o czasów! – gdybyś swój zlękniony na dwa: Dłoniom różanym zanurzenia i trwaniem harmider chwiejnością,

Słowa kochane zmroczeniem i pieśnią dzielił jak żłób,

Rozdawał miłości w serca – popatrz ptaku jak ziarno,

Przesypują w patrzeniach do źródła, litość siewna jak głóg,

I układanki w kołysankach.

II. Tak oto będzie

Przybył ja dżin triumfalny, z kłosów odkrywanych, co wschodzą miłością,

Smutno ty siebie zwieszasz i bielą czerni  z gór dzień ogłuchły całujesz,

Mgławicami przemieniasz, a galaktyk w głębię jak w sopel ciszy,

Na dnie wygasłym palisz mi z miodu miłości lamp aleje, rachujesz

nad rzędem pierwszym kiedy z brzegów dzieje się i czas dnieje zaklęty,

Gdzie frędzle są dłuższe uczciwie od każdej najdłuższej lisiej kity,

Gdzie ponoć gwiazda poranna kiedyś po nocy zadnieje?

Wypływa omega, w ogniu świec sarońskich zastępów okręt,

Kolumnad czerni ze świateł galaktyk widzę końców wymiary rzędy -

rzędy przestrzeni z wymiarem czwartym oderwanym,

W bezmiarze jedności co z dwojga był chwalonym i słanym.

Nie zniewalaj mnie ziemio, uczuciem rozumu ogarnij i jestem

pośrodku martwych tkani, pośrodku rozerwanego całunu grobu,

W mrowiach czerwiowych i czarnych w wieczorach z połowienia piołunu.

Dajcież mi ognia, o cudna w złotych przestworzach i białych i czarnych,

Bo sam powiedziałem – owoc ze śmierci z podziemia nie marnego grobu.

Z dedykacją dla Gazeli

Żaglom utkanym z oczu spotkanych gdzieś w drogi,

Gdybyście ognie - a nie pochodnie utkane z welonów,

Tak niepoprawnie czasu przed żaglem wciąż widzę płótno,

Naszkicowałem w myśli zarysy płonących ogni we śniegu,

Dwóch ogni, bym zimy tęczę ucieszył z płótna.

* tekst złożony z fragmentów kilku utworów.

18 marca, 2018