Hej, Kazjuno,

Jak zwykle przeczytałem z chęcią. Z wielka chęcią. Naprawdę to jest dobrze napisane. Ale jak zwykle mam kilka zastrzeżeń. Jedno z nich bierze się stąd, że oprócz Twojej powieści, czytam jeszcze inne rzeczy i zwyczajnie pewne rzeczy mogą mi się mieszać. Otóż, z tego, co pamiętam, dotąd nie stosowałeś narracji pierwszoosobowej - a może się mylę i nie pamiętam - a tu nagle pojawia się taka.

Ten sposób narracji właśnie mnie zaskoczył, ale tak, jak pisałem, może nie pamiętam, że było tak wcześniej.
Kolejne rzeczy:

Tu chyba zamiast pierwszej kropki powinien być przecinek?

NIEREALNE - piszemy razem.

Tu brakuje kropki.

Najsampierw - piszemy, a nie najsamwpierw.
To tyle, co zauważyłem. Powiem Ci, że wg. mnie ta część jest lepiej i staranniej napisana niż poprzednie - tak przynajmniej to odbieram.
Aha. Czy jesteś pewien, że już wtedy stosowano w Polsce skopolaminę?

Pozdrawiam

Nie znam się za bardzo na "przeskakiwaniu" między narracją trzecio a pierwszoosobową. Wiem, że takie triki są możliwe, ale dla mnie to zbyt skomplikowane. Ja osobiście przytoczyłbym dialogi bez didaskaliów. Bo mi to przeszkadzało. Zobaczymy jak inni. W tych książkach, które czytałem, to takie sytuacje, o ile dobrze pamiętam, były pisane z pominięciem znaków dialogów i didaskaliów. Ale to moje subiektywne zdanie, więc jeśli tylko ja się do tego przyczepiam, to się nie przejmuj.

Na zaglądnąłem na kolejne przygody "Sprytnego".

Muszę przyznać, że naprawdę coraz lepsze są Twoje opowieści. W końcu doczekałem się opisów, wprowadzenia, no czegoś więcej niż rozwalania wszystkiego w około

Jest i bardzo fajnie wprowadzona osoba strażniczki, z historią, która sama w sobie jest ciekawa. A dodatkowo całość pięknie wpleciona w więzienną intrygę. Nawet nasz Sprytny, pomimo tego, że oczywiście wykonuje brawurową akcję, jakoś tak spokojniej nam się prezentuje. Masa nawiązań historycznych - u ciebie niemalże jak u Tytus, Romek i Atomek - bawiąc uczy

Jedyna uwaga to:

- brzmi jak dziecko, a nie strażnicza ku...wa! Ojejej

Wiesz...

Piszesz ciekawie, obrazowo, do tego nie dajesz nudzić się czytelnikowi... Naprawdę coraz lepiej się Ciebie czyta...
Pomimo tego, że nienawidzę czytać o tak bydlęcym zachowaniu człowieka ( gwałty, tortury itp ... ) , to staram się przełamywać i zerknąć, co tam u Ciebie. Tak, tematyka czytania jest zupełnie nie moja - za bardzo mnie denerwuje i potwornie złości takie zachowanie człowieka... A do tego jest to pewnie w większości prawda, co dodatkowo powoduje wqurw!

Uwaga techniczna. Wydaje mi się, że planujesz to wydać - zastanów się, czy faktycznie tak wiele części umieszczać na portalu, bo jednak nie każdy ma tyle czasu, żeby przeczytać wszystko. Myślę, że zdobyłbyś więcej czytelników, gdyby zamknąć opowieść w kilku stronach... Nie mówię broń-boże, aby zaprzestać pisać powyższego, ale może w ramach ćwiczenia napisać coś nowego, innego - coś co będzie zamkniętą całością?

Tymczasem pozdrawiam,
Purpur

Podoba mi się postać Ireny i jej zdrowe spojrzenie na komunistyczne gówno.
Takich osób było wielu w tamtych czasach.
Choćby mój Tata, który jako 14-latek był już żołnierzem AK, potem WiN.
Musiał walczyć z Niemcami i z UPA.
Jeden Ukrainiec poczęstował to dziecko bagnetem w plecy, po czym mój Tata miał dziurę w skórze do końca życia.

Twoja historia wciąga, Kaz, wiesz o tym?
Choć to relacja, ma wszelkie cechy porządnej literatury.
Czyta się z zainteresowaniem, i jako proza faktu naprawdę działa.

Wiem, że przeczytam cały Twój cykl i to, co poza nim.
Podoba mi się Twoje pisanie, to coś tak odmiennego od mojego, że może tu pies pogrzebany?

Odchodzę kontent, bo była akcja i ludzkie dramaty.
A ja lubię, jak jest po ludzku.

Pozdro, Kaz