pamiętam że boli za każdym razem,
zawsze troszkę bardziej,
dziś kolejny raz rozpływam się w nicości,
może to dobrze że tym razem
nie zdołasz podać ratującej dłoni,
na szczęście będziesz zbyt daleko
skutecznie niedostępna,
czuję jak przepadam w porannej mgle,
jak znikam w promieniach zachodzącego słońca,
nadal będę tu gdzieś ale niewidoczny
mój głos stanie się niesłyszalnym szeptem
obym wreszcie stał się nieczuły na twe wdzięki
to dobrze,
bo może zniknie też pustka którą czuję w piersi

pustka po tobie