w gruzach miasta przysiadam na chwilę,
(och, jak dawno widziałam motyle)
teraz pragnę, by mnie nie zabili,
jeszcze moment, gdy karmi mnie strach.
 
moje biedne, zburzone  Aleppo,
a nadzieja tak bardzo daleko
na normalny dom, tatę i mamę,
bo panuje tu wojna, i strach.
 
wszyscy mają ten sam kolor skóry,
każdy własny.
i jednego pana boga, który
jest przepastny,
potrzebuje i wody i życia,
chleba, ryżu, koca do okrycia.
i dachu nad głową,
i dach.
 
tu w alejach – nie drzewa i ptaki,
tylko bomby, nienawiść, żołdaki,
a sieroctwo, samotność jak przepaść,
bo panuje tu wojna i strach.
 
wszystkie kraje i ludy Europy
wzywam głosem syryjskiej sieroty:
jeśli serce masz godne człowieka,
gdy panuje tu wojna i strach.
 
wszyscy mają ten sam kolor skóry,
każdy własny.
i jednego pana boga, który
jest przepastny,
potrzebuje i wody i życia,
chleba, ryżu, koca do okrycia.
i dachu nad głową,
i dach.
 
niepotrzebne mi twoje pieniądze,
pragnę wrócić do życia, gdzie rządzą
proste prawa – chcę żyć i dorastać,
bez obawy, że wojna i strach.
 
moje biedne, zburzone Aleppo,
miasto dawnej piękności nad rzeką,
 
zrób mi zdjęcie, nim będę kaleką,
w oczach będę mieć miłość i strach.
 
wszyscy mają ten sam kolor skóry,
każdy własny.
i jednego pana boga, który
jest przepastny,
potrzebuje i wody i życia,
chleba, ryżu, koca do okrycia.
i dachu nad głową,
i dach.
 
 
16.02.2016.