Piękny i niebanalny wiersz, podejmujący - jak wiele z cyklu - temat wymuszanej na bohaterze bylejakości, wiecznego pośpiechu, rzec można, cytując genialny tytuł innego Twojego wiersza: „cierplichości”. Retusz można tu czytać jako wywieraną na Tomaszu presję na przystosowanie, zaprzestanie myślenia i rozwoju, ale również - jako podyktowaną goryczą chęć bohatera do poczynienia takich „retroaktywnych” zmian w swoim postępowaniu, które umożliwiłyby mu realizację siebie bez interakcji ze ściągającym go w dół otoczeniem. Bardzo ciekawe wydaje mi się też początkowe przeciwstawienie „opierania się złudzeniom” - językowi/mowie, jakby w myśl buddyjskiego powiedzenia: „Gdy tylko otworzysz usta, wpadniesz prosto do piekła”. Bohater, który posiadł taką mądrość, ma - głęboko w to wierzę - szansę na pozytywny finał.

Serdeczności