Perełka. Gratuluję. Lubię taki oniryzm.

Świetny wiersz, jedyne co mi trochę zgrzyta to wers: " naszą miłość mierzy cudze". Wydaje mi się niepotrzebny, ale i z nim wiersz pierwsza klasa.

A mnie się to wydaje mgliste i mętne. Rozumiem, że taka to jest poetyka - poetyka wtykania tu i ówdzie abstrakcyjnych pojęć, których nie sposób sobie wyobrazić, bo ich reprezentacja w naszych umysłach jest wynikiem doświadczania i opowiadania sobie dużej ilości sytuacji, które siłą rzeczy raczej nie mają ze sobą związanych żadnych konkretnych wspomnień. Dodatkowo dochodzi tutaj jeszcze element domgławiający przez pozostawienie pewnych fraz w postaci ułamanej, z brakującymi zwyczajowymi dopowiedzeniami (np. coś powinno być po „najdalej” lub po „zeszłorocznym”). Jesteśmy zatem w środku mgły i może z tego byłby do utkania jakiś sen, ale sen to zawsze domena konkretu. Pamiętamy ze snu właśnie ten konkret, konkret dziwny, czasami przerażający. Tutaj rolę tego konkretu ma grać pęknięty most, ale czy na pewno jest on tutaj wystarczająco mocno wyeksponowany? Czy wynikające z jego zobaczenia przebudzenie jest gwarantowane?