Peł­nia
________________

Dzia­ło się coś nie­okre­ślo­ne­go. Miała wra­że­nie, jak gdyby wy­nu­rza­ła się z rze­czy­wi­sto­ści, która po­zo­sta­wia­ła po sobie uczu­cie bez­sil­no­ści, ale czego miała do­ty­czyć, nie wie­dzia­ła.

Pokój za­le­wa­ło świa­tło księ­ży­ca.Spoj­rza­ła w okno.?Pośrod­ku tkwi­ła okrą­gła tar­cza, jej lśnie­nie od­bi­ja­ło się w oczach, aż stały się pra­wie tak jasne jak księ­życ.

Mu­szę iśćpo­wie­dzia­ła cicho, od­rzu­ca­jąc koł­drę. Wsta­ła, się­gnę­ła po zie­lo­ny, je­dwab­ny szla­frok i za­rzu­ci­ła go na sie­bie. Jesz­cze raz spoj­rza­ła w okno i otwo­rzy­ła drzwi. Scho­dzi­ła po scho­dach dziw­nie ostroż­nie. Za­sta­nawiała się , co się stało z cza­sem; nie było bo­wiem żad­ne­go "przed­tem" ani "potem". My­śląc o tym po­czu­ła nie­okre­ślo­ny lęk, który jed­nak szyb­ko minął. Po­ko­ny­wa­ła stop­nie z dło­nią opar­tą na po­rę­czy. Pod bo­sy­mi sto­pa­mi wy­czu­wa­ła wy­raż­nie mięk­kość dy­wa­nu, potem chłód po­sadz­ki. Księ­życ od­bi­jał się w niej jak w wo­dzie. Idę po je­zio­rzeuśmiech­nę­ła się.

Drzwi do ogro­du były sze­ro­ko otwar­te. Przy­sta­nę­ła w nich, opie­ra­jąc ręce o fra­mu­gę. Noc była bez­wietrz­na; drze­wa, krze­wy, kwia­ty trwa­ły w bez­ru­chu. Za­czerp­nę­ła głę­bo­ko po­wie­trza i wy­szła na taras. Do­ty­ka­ła pal­ca­mi fe­sto­nów dzi­kie­go wina, sze­lest jego liści był je­dy­nym roz­le­ga­ją­cym się dżwię­kiem. Sze­ro­ki­mi scho­da­mi skie­ro­wa­ła się w stro­nę alej­ki. Żwir, któ­rym była wy­sy­pa­na kłuł ją w stopy, jed­nak szła dalej znaj­du­jąc w tym bo­le­sną przy jem­ność. Ze­rwał się lekki wiatr i wy­peł­nił ci­chym szu­mem ogród. Od­nio­sła wra­że­nie, że to ona wy­wo­ła­ła go swoim po­rusz­niem się.Chcąc to spraw­dzić za­trzy­ma­ła się, a wiatr za­marł razem z nią.
Ro­ze­śmia­na po­bie­gła przez traw­nik. Kłu­ją­cy żwir alej­ki zmie­nił się w chłod­ny ak­sa­mit trawy. Bie­gła coraz szyb­ciej aż do­tar­ła do za­le­sio­nej czę­ści ogro­du. Wbie­gła mię­dzy drze­wa okrą­ża­jąc je, mi­ja­ła two­rząc ósem­ki, chwy­ta­ła ga­łę­zie i krę­cąc się w kółko,za­gar­nia­ła wiatr.

Za­trzy­ma­ła się wresz­cie i opar­ła o pień sosny. Ogród wi­ro­wał jej w oczach. Wiatr stał się sil­niej­szy, a księ­życ mi­go­tał przez chwie­ją­ce się ga­łę­zie. Czuła wy­raż­nie jak krew pły­nie przez jej ciało, szyb­kie ude­rze­nia serca two­rzy­ły rytm, brzmiał jak tamta­my prze­ka­zu­ją­ce jakąś ważną wia­do­mość.

W pew­nej chwi­li za­uwa­ży­ła, że pnie drzew w dal­szej czę­ści ogro­du oświe­tla czer­wo­na łuna. Od­czu­ła lekki nie­po­kój. Stą­pa­jąc lekko, po cichu zbli­ża­ła się do tego miej­sca.
Znaj­do­wa­ła się na skra­ju roz­le­głej po­la­ny, za­mknię­tej zwar­tym sze­re­giem ciem­nych świer­ków. Po­środ­ku pło­nę­ło ogni­sko, wy­sy­ła­jąc w górę snopy iskier. Wokół ognia sku­pi­li się jacyś lu­dzie, jeden z nich grał na skrzyp­cach. Ko­bie­ty miały prze­wią­za­ne białe chu­s­ty; jedne wokół głowy inne na bio­drach lub na ra­mie­niu. Po­chy­le­ni ku sobie roz­ma­wia­li nad ogniem. Nie ro­zu­mia­ła o czym mó­wi­li, ale w ich gło­sach sły­sza­ła spo­kój.

W pew­nej chwi­li skrzy­pek od­szedł kilka kro­ków, a jego mu­zy­ka stała się gło­śniej­sza.Ze­bra­ni wokół ogni­ska za­mil­kli. W tej ciszy dżwięk skrzy­piec brzmiał jak we­zwa­nie. Po­wo­li, jeden za dru­gim od­cho­dzi­li od ognia roz­po­czy­na­jąc ta­niec po­cząt­ko­wo sami, póż­niej łą­cząc się w pary lub grupy. Stała na skra­ju po­la­ny po­dzi­wia­jąc lek­kość i wdzięk z jakim się po­ru­sza­li.
Wtem, jak na dany znak roz­sy­pa­ły się pary i grupy tań­czą­cych.Utwo­rzy­li krąg, który ru­szył w takt mu­zy­ki. Po­czu­ła ich za­pach; pach­nie­li wia­trem i czymś, czego nie umia­ła na­zwać.

Krąg się ro­ze­rwał tuż obok niej. Jedna z ko­biet ze­rwa­ła z ra­mion białą chu­s­tę, za­rzu­ci­ła na nią i po­rwa­ła do kręgu. Obej­rza­ła się w tańcu i zo­ba­czy­ła sie­bie jak stoi na skra­ju po­la­ny. Uśmiech­nę­ła się i nie oglą­da­jąc się już za sie­bie, dała się po­rwać mu­zy­ce. Krąg tan­ce­rzy mi­go­tał wie­lo­barw­no­ścią stro­jów. Tań­czy­ła,drze­wa mil­cza­ły, po­la­na błysz­cza­ła zie­lo­ną po­świa­tą księ­ży­ca i pło­ną­cym ogniem.

Nie za­uwa­ży­ła nawet, kiedy krąg znik­ną.Tań­czy­ła teraz w ra­mio­nach mło­de­go męż­czy­zny. Mu­zy­ka szep­ta­ła, ko­ły­sa­ła ich jak do snu. Za­pa­da­ła w ro­dzaj nie­okre­ślo­ne­go transu, wy­wo­łu­ją­ce­go ob­ra­zy lasu, ja­kiejś drogi peł­nej kurzu, roz­świe­tlo­ne­go słoń­cem je­zio­ra. Nad­le­cia­ły ła­bę­dzie szu­miąc skrzy­dła­mi, po jed­nym sia­da­jąc na wo­dzie. Pa­trza­ła jak stro­szą i ukła­da­ją białe pióra, za­glą­da­ją sobie w oczy i płyną cicho, po­dob­ne do zna­ków za­py­ta­nia, nie ocze­ku ją­cych od­po­wie­dzi. Szła wzdłuż brze­gu. Przy­wo­ły­wa­ła je, ale one nie zwra­ca­ły na nią uwagi, cza­sem tylko wy­cią­ga­ły szyje, otrzą­sa­ły pióra i nie oglą­da­jąc się od­pły­wa­ły. Mogła już tylko stać i pa­trzeć jak zni­ka­ją, po­zo­sta­wia­jąc po sobie białą ciszę. Ta cisza szła od je­zio­ra coraz szer­sza, ogar­nia­ła fale; przy­brzeż­ne wo­do­ro­sty wy­peł­zły na brzeg ogar­nia­jąc sobą jej stopy. Po­czu­ła ból. Coś się skoń­czy­ło po­my­śla­ła.

Po­la­na była pusta. Znik­nę­li gdzieś tan­ce­rze, ogni­sko. Wiel­ki, okrą­gły księ­życ ob­le­wał wszyst­ko ostrym, zie­lon­ka­wym świa­tłem, które wi­ro­wa­ło w takt prze­szy­wa­ją­cych dżwię­ków skrzy­piec. Wbie­gła w to świa­tło, a ono po­rwa­ło ją do tańca ob­ra­ca­jąc w pi­ru­etach. Tań­czy­ła w za­pa­mię­ta­niu, chwy­ta­ła pro­mie­nie księ­ży­ca i po­wie­wa­jąc nimi jak wstąż­ka­mi roz­rzu­ca­ła wśród ga­łę­zi drzew.

Roz­legł się krzyk.
Krzyk­nę­ła.
Roz­le­gła się cisza.
Upa­dła.

W mroku po­ko­ju sły­chać było wa­ha­dło ze­ga­ra od­mie­rza­ją­ce noc. Przez uchy­lo­ne okno wpa­dał lekki wiatr po­ru­sza­jąc fi­ran­ką i wstąż­ka­mi ba­le­tek za­wie­szo­nych na ścia­nie. Śpią­ca ko­bie­ta krzyk­nę­ła przez sen. Świa­tło księ­ży­ca od­bi­ja­ło się w ni­klo­wa­nych szpry­chach wózka in­wa­lidz­kie­go. Dłoń ko­bie­ty za­ci­snę­ła się na prze­ście­ra­dle.