Zmierzchało.

Zmierzchało, gdy przyszłam

pędzona wiatrem złudzenia, że

będzie jedno wolne miejsce.

Wolne były dwa, gdy przyszłam.

Usiadłam.

Usiadłam na jednym z dwóch

Wolnych miejsc. I zmierzchało

Jeszcze bardziej, jakby mi gorycz nieba mówiła:

to nie tu! To nie tu…

I jakby mi kwiaty w marmurze zimnym zastygłe,

jak każde życie w codzienności sidłach,

śpiewały wonią płatków rozedrganych:

Uciekaj, albo dziel z nami udrękę.

Nie wstałam.

Nie wstałam, a w milczeniu z ust czas mi ulatywał,

Jak obłoki zawstydzone po deszczu.

I dopiero,

gdy noc ciemna naprężyła we mnie strach

gwałtownym sztyletem księżyca

zadrżałam.

I dopiero,

gdy pustka pachnącej otrzeźwieniem nudy

wbiła mi się w skronie

Odeszłam.

Do zobaczenia jutro.