Olga podczas intensywnych poszukiwań znalazła larwy. Pomagały pozbyć się nadmiaru materii, oczyszczały wewnętrzne rany, dawały ukojenie. Ślady czarnych wspomnień wyblakły. 

Wybierała najdorodniejsze, najbardziej tłuste.

Pewnego razu spotkała jednak samicę: pięknie pisała, ale w środku była dziwnie pusta; ot wydmuszka, która nie przynosiła wymarzonego spokoju.

Olga powiedziała do niej:

- Czy wiesz, co znaczy kochać? To jakby całe życie w jednej sekundzie stawało ci przed oczami.

- Tracisz fason! Zgubiłaś poziom! – krzyknęła larwa. - Gdzie twoja suknia?!

Olga nie wytrzymała, chwyciła butelkę. W stanie upojenia nie zdążyła zarejestrować pewnych treści. Bazgroliła kredą na tablicy, niczym Tereska Adwentowska - ta też rysowała wspomnienia. Gdy Olga się obudziła, nie mogła uwierzyć w to, co zrobiła. Esy floresy – stały się domem. To był dramat szyty na białym, czystym obrusie.

Z dziecięcego łóżeczka zrobiła zlew. Pomyje zaczęły zalewać przestrzeń. Olga pytała, plując gorzkim strumieniem:

- Gdzie jest moja twarz? Gdzie?

Larwy wołały:

- Wyjdź z domu. Ofiarujemy naszą ślinę. Przełożysz ją na własny język.

Pewnego dnia w sklepie wyskoczyła z jej dłoni metka cebulowa - zaczęła pląsać, polizała liczne ślady, dotykała odbić. Olga znalazła śliską, ale sztywną formę i... poznała wspaniałą larwę. Olga przeniosła się do jej ogrodu snów. Zapomniała o sobie. Na chwilę chwyciła za rękaw świat. Larwa drążyła korytarze. Kobieta nabierała więcej przestrzeni, którą wypełniała niedopowiedzeniami. Larwa pokazała jej ocean oraz pnie drzew, z których wyrastały dłonie.