Slavku, piszesz rzadko, ale zawsze bardzo dobrze.
Jak dziś, kiedy przeczytałem Twój, wiersz, od którego zrobiło mi się zimno.
Odchodzenie ma wiele twarzy - czasem będzie to szpital, czasem samochód wbity w drzewo.
Fakty te łączy jedno: że cierpią, ci, którzy pozostali.

Nie wiem, czy to wiersz autobiograficzny, ale zwala z nóg o pierwszych wersów.
Jest jak cios w twarz, bolesny, a ból pozostanie jeszcze długo.

Wiele jest cierpienia na świecie, a Ty opisałeś doskonale jego ułamek.
To naprawdę prawdziwa liryka.

Opisujesz wielkie cierpienie z każdej strony (trochę wiem na ten temat)Ale przeżyć o co innego niż opisać... Potrafisz wszystko.
Pozdrawiam CS