Podoba mi się ten wiersz Puszczyku. Dużo w nim emocji i treści. Już samo to, że nadałeś wierszowi tytuł, który nawiązuje do przeszłości, sprawia, że można z niego dla siebie wiele wyczytać. Niby dotyczy tego, co już było, a tak bardzo pokazuje współczesność i relacje między dwojgiem ludzi.

Byłam swego czasu w Pompejach, twoje wersy przywołały jednocześnie obrazy sprzed lat zachowane w pamięci.

Pozdrawiam.

Dzięki za tak wnikliwą odpowiedź do wyrazu "nacicha" a co do puszczyka - pariasa dla elit? To znowu nie wiem, co tak naprawdę autor miał na myśli, ale tym razem nawet nie chcę. W przyszłości będę omijał autora szerokim łukiem.

To piękne



na resztę jestem za tępy.

Przyszyty nie jestem - nie wiem nawet, czy jest to możliwe w przypadku takich pojęć abstrakcyjnych jak ja.

Ja to trochę tak mam, że nawet „Ślepnąc od świateł” jest dla mnie za ambitne. Może dlatego, że zwykle zaczynam oglądać takie rzeczy o 23:34.

A skoro czytam ten tekst za dnia, to widzę, że ma sporo bardzo dobrych scen. Da się z tego utkać śliczny film, ale na razie dla mnie tak nie jest. Za często narracja wpada w tani patetyzm. Dla przykładu, czy naprawdę warto grać w wierszu narzucaniem poczucia winy? To robisz, takie przesłanie wychowawcze wyświetlasz w pierwszej zwrotce. Może lepiej, żeby czytelnik sam w to wszedł? Mnie by się lepiej czytała taka wersja pierwszej zwrotki: