zaszeleścił zapłonął miesiąc purpurowy
rozczochraną melodią wiatr mu figle płata
kusząc barw niepokojem do wspomnień gotowych
utkał klimat na miarę minionego lata

naprzemiennie z czerwienią brąz na zieleń zerka
kreszowanym woalem otula ramiona
brzóz co w parze z jarzębem tańczyły oberka
w stroju toples winobluszcz plącze myśli w gronach

zamknął radość i ciepło by koić słodkością
nieodparcie przywodzić myśl na pokuszenie
lecz chcąc zbawić od złego życiowym mądrościom
daje upust przed świtem czyniąc dzień zbawieniem

aniołowie wracają skrzydlate westchnienia
w chryzantemach złocistych zaciskając dłonie
ciszą dnia opasane muska wiatr kamienie
marmurowych posągów zamyślony płomień

zgaśnie zanim noc minie lecz łuną się jawi
nad wielością tajemnic tęsknot i nadziei
opuszczonym mogiłom chcąc swój gest zostawić
mały płomyk do nieba wśród wielkich płomieni

autor: Mona

--------------------------------------------------------------------------------

w zamyśleniu nieskończonym

- z inspiracji Mony "w zamyśleniu"

rozgłaszasz się na milion jaźni
cichutko grób zatrzyma słód
kusisz gdy spokój leci goni
ma klimat wciąż, wciąż tkanych ud

porozczochrywać smutne grodzie
jak chęć, jak sennie, jak radosna
wciąż ciebie patrzę i zaprawdę
w charyzmie jeno w bólach w troskach

zamknąć by musiał jak sen wiara
porosłym źdźbłem, nie każdym źdźbłem,
a ty się zbliżasz rośniesz muskasz
ciszą mą ciążysz - o płomienna!

aż spadnie to co kiedyś zgasło
aż spadnie w otchłań pojednania
gaszę ja płomień? gwiazdy blakną?
bo ty się w gwiazdach wciąż przeglądasz

i pytasz nawet Mlecznej Drogi
któż mi zaświecił wóz, ten mały -
gdym miała w drodze mlecznej jechać
na wozie wielkim i wspaniałym?

aż zgaśnie niby - niby czarny kinkiet
co światło dając w jędrne grono
tak ty wciąż jesteś - nieprzytomna
ponad gwieździstą niewiadomą

23 marca, 2019
Andrzej Feret
(FB: Frank Holmes)