Historia Troi przedstawiona w klasycznym, rymowanym wierszu, niestety bardzo nierytmicznym. Przydałoby się go wyrównać. Zastanowiłabym się nad przypadkowym wprowadzaniem do wiersza rymów męskich.
Pozdrawiam

Wyjaśniłeś Tomaszu, teraz posłuchaj, możesz się zgodzić lub nie, nie pasi dowolność w mieszaniu rymów żeńskich z męskimi, to tak najogólniej, wkopujesz się dosłownie w glebę, łopata dla potrzeb opisu miesza się z mitem, co to jest[i] truchlejąca ekspansja Parysa?[/i], co ma wspólnego publika w rapsodiach wobec przekazu, który z założenia mówi o klasyce?

za pewnie i na te moje słowa znajdziesz odpowiedź, dajmy na to jakiś bliżej mi nieznany zamysł zderzenia przeszłości z teraźniejszością lecz niezręczność i brak konsekwencji pozostanie

naprawdę, piszę ten komentarz ze szczerymi intencjami - aby wiersz był lepszy, Ilion na to zasługuje

~ Do Abi-syn:

Nie po to tu jestem, by z góry ciebie do czegokolwiek uprzedzać, i byś – zanim do końca napiszesz komentarz martwił się o to – co ja odpowiem tobie, i czy obalę twoje argumenty. Niepotrzebnie. Argumenty rzeczowe ja przyjmuję z całym inwentarzem i mega przychylnie. Więc nie stawiaj siebie w roli mojego oponenta (antagonisty – totalnego), bo nim (arbitralnie stwierdzam) - nie jesteś.

Merytorycznie:

Słyszałeś chyba o rymach dokładnych i niedokładnych (identyczne końcówki zrymowanych wyrazów – bądź tylko podobne) , o rymach gramatycznych i niegramatycznych (gdzie części mowy te same ze sobą się rymują – lub różne), są rymy banalne nazwane – częstochowskimi, asonanse (określające tylko zgodność samogłosek w rymowanych wyrazach), i konsonanse – trudniejsze do wychwycenia dla laika, (oparte w identyczności spółgłoskowej). Rymy bogate np. (wielo_spółgłoskowe), i składne, (które składają dwa – czasem nawet więcej – wyrazy i tworzą rym jednowyrazowy – do nich). Mógłbym tu dokonać jeszcze bardziej zaawansowanych klasyfikacji rymów, o których – zapewne – nie słyszałeś. Tak, że z tymi rymami – to lepiej zawsze ostrożniej.

Zostawmy to...

Podstawowy – to podział na rym: męski i [żeński(jak celnie zauważyłeś) – w żeńskich oczywiście rymuje się przedostatnia i ostatnia sylaba, w męskich tylko ostatnia, – tu wspomnę o rymie daktylicznym (gdzie ów przypada na 3 sylabę – od końca).

Nie ma jednak w poezji jakiegoś ściśle ustalonego obowiązku do segregowania rymów? Nikt nie ustalił, że rymy żeńskie – tyko do żeńskich a męskie – do męskich? Zaliż, poezja jest dokładnie jak szkoła koedukacyjna, można w niej stosować dowolne środki przekazu i warsztatu lirycznego, (dlatego oddziaływanie liryki jest tak silnie wpływa na odbiorcę – bo nie ma w niej szablonu), chcesz wprowadzić normy w poezji? – jak w szkole niekoedukacyjnej? Okropnie to trywialne i selektywne by było.

Przykłady:

Najtrafniej przemówi pewnie do świadomości klasyka, więc wybacz, że użyję uznanych klasyków jako przykładu.

--
Norwid Cyprian Kamil

Pielgrzym
1
Nad stanami jest i s t a n ó w - s t a n,
Jako wieża nad płaskie domy
Stercząca, w chmury...

2
Wy myślicie, że i ja nie Pan,
Dlatego że dom mój ruchomy
Z wielbłądziej skóry...

3
Przecież ja - aż w nieba łonie trwam,
Gdy ono duszę mą porywa,
Jak piramidę! … [itd]
--

Czy i tu przeszkadza ci – rym męski i żeński w konglomeracie tego pięknego wiersza?

Czytaj innych uznanych poetów: Jerzego Harasymowicza dajmy na to „Pałac z mgieł”, Jana Brzechwę i słynną „Zimę”, Andrzeja Morsztyna wiersz „Boginie”, poczytaj sobie Krzysztofa Kamila Baczyńskiego choćby: „Elegie o chłopcu polskim”, albo „Moce”, Stanisława Barańczaka poczytaj: „Melomanów miasta Metz” - wszędzie tam odnajdziesz w jednym miejscu czyli w (wierszu) rymy żeńskie pomieszane z męskimi. Przykładów jest mnóstwo.

Pytasz dalej, – cytuję dokładnie CIEBIE: „czym jest truchlejącą ekspansja Parysa”?

truchleć – znaczy – drętwieć z przerażenia

W wierszu ta: ekspansja Parysa – truchleje – bo przy użyciu tego środka poetyckiego (notabene: poetyckiego – bo przecież, ekspansja w praktyce nie może – nie potrafi – truchleć czy drętwieć z przerażenia) – nakreśliłem relację mitycznego Parysa i Heleny z realną postacią czyli z archeologiem: Schliemannem, w rozumieniu jakby ich -> (czyli Parysa i Heleny Trojańskiej) podświadomego lęku – o spokój dziejowy, szerzej historyczny czy mitologiczny. Wykopaliska – „Troi” są faktem autentycznym, Schliemann odnalazł Troję na serio, w okolicy wioski Hissarlik, później okazało się jednak, że wykopane artefakty nie dotyczą okresu Wojny Trojańskiej, ale długo (w zasadzie do dziś) łączy się te wykopaliska z okresem tamtej Wojny. Ponieważ każde badania archeologiczne niosą za sobą newsy, i nowe odkrycia – a często obalają utarte przekonania i pewniki o faktach – w historii, o osobach, czy postaciach mitycznych – i o tym jest ten wiersz.

W moim wierszu – zarówno Parys (jego ekspansja – bo ekspansywną była przecież jego rola w tej wojnie, – jak i Helena której serce z kamienia tutaj – symbolizujące całe mityczne miasto – kamienne – bo wykopane przecież?) martwią się po ludzku – o mitologie i historie, zatem o własny rys dziejowy, zaiste bardzo klasyczny i nobliwy, istniało bowiem realne zagrożenie, że badania Schliemanna mogą zburzyć pewne stereotypy na temat miasta – Troja.

Dlatego – zastosowałem tu typowy chwyt, taki pomysł – i Helenę oraz Parysa „uwikłałem” celowo w lęk przed archeologiem Schliemannem, w lęk – o swój los czyli pamięć historyczną. Helena pyta w wierszu: czy znowu umrą w koniu Trojańskim – czyli, czy będzie dla nich miejsce w mitologii i historii, po realizacji eksperymentów naukowych.

Jeżeli nie zrozumiałeś tej metaforyto mozolnie tłumaczę, myślę, że pojąłeś teraz jej sens – tę – truchlejącą ekspansje Parysa – o którą dopytujesz.

Dalej pytasz – cytuję:

„co ma wspólnego publika w rapsodiach wobec przekazu, który z założenia mówi o klasyce?”

Należy ogarnąć, – że ta publika (w wierszu), to społeczeństwo (ówczesne) – z czasów Schliemanna i jego wykopalisk w Troi, czyli – to jakby zainteresowanie (całkiem naturalne) tymi badaniami naukowca. Rzeczona publika, jest w zachwytu rapsodiach, należy to czytać dosłownie – ludzie są zachwyceni bo na ich terenie zamieszkania prowadzone są zaawansowane badania naukowe, jest rozgłos, pisze o tym prasa, rozmawiają o fakcie w radio; itd.

Rapsodia:

Greccy śpiewacy prezentowali te pieśni na publicznych zgromadzeniach, sama Troja, kojarzy się bezpośrednio z kulturą hellenistyczną – z Grecją, nazwa rapsodia pochodzi od starożytnych greckich recytatorów, zwanych rapsodami, ja ( nie wiem jak ty?), widzę tu mocne argumenty do zastosowania takiego akurat porównania, skoro – rapsodami byli recytatorzy z Grecji, to takie też jest moje metaforyczne porównanie – tych dysput, dyskusji – które zapewne toczyli ówcześni mieszkańcy wioski Hissarlik, na temat Schliemanna i jego wykopalisk, z tego co wiem panował zachwyt, więc użyłem akurat takiego środka poetyckiego. Nie będę przecież – tu tłumaczył każdego słowa, metafory, czy zdania, każdy ma osobistą wrażeniowość i ma prawo wyobrażać sobie wiersz – we własnym systemie logiki. Lecz nie zarzucaj autorowi, że nie wie o czym pisze, bo wie – doskonale, i używa przemyślanych parafraz.

Chyba tyle w temacie, – mega obszernie, więc nie ma co ciągnąć dyskusji w nieskończoność.

Pozdrawiam.

W przytoczonym przez Ciebie wierszu Norwida rymy męskie są umieszczone w ustalonym porządku w każdej strofie.
Dalej... Zima Brzechwy
Niebo błękitniało, niebo owdowiało,
Owdowiały błękit białym śniegiem spadł,
Co się nagle stało, że tak biało, biało,
Pod nogami mymi zaszeleścił świat?

Włożę lisią czapę, przypnę lisi ogon,
Zmylę wszystkie ślady, zmiotę śnieżny kurz,
Pójdę sobie drogą, pójdę bez nikogo
I do ciebie nigdy nie powrócę już.

Także, jak widać w ustalonym porządku, czyli w każdej strofie dwa, przeplatane żeńskimi. U Ciebie tak nie ma. Męskie wyskakują na końcu jak przysłowiowy filip z konopi.

dalej... Baczyński
Oddzielili cię, syneczku, od snów, co jak motyl drżą,

haftowali ci, syneczku, smutne oczy rudą krwią,

malowali krajobrazy w żółte ściegi pożóg,

wyszywali wisielcami drzew płynące morze.


Wyuczyli cię, syneczku, ziemi twej na pamięć

gdyś jej ścieżki powycinał żelaznymi łzami.

Odchowali cię w ciemności, odkarmili bochnem trwóg,

przemierzyłeś po omacku najwstydliwsze z ludzkich dróg.


I wyszedłeś, jasny synku, z czarną bronią w noc,

i poczułeś, jak się jeży w dźwięku minut — zło.

Zanim padłeś, jeszcze ziemię przeżegnałeś ręką.

Czy to była kula, synku, czy to serce pękło?


Naprawdę nie widzisz różnicy? To pytanie retoryczne rzecz jasna.

Tomaszu, przesadzasz z tym moim wygłupianiem Nie wygłupiam się, tylko wyrażam swoje zdanie. Emocjom też nie ulegam, a próbuję jedynie wytłumaczyć różnicę między stosowaniem rymów w wierszach, które przytoczyłeś a Twoim. To wszystko Poza tym powinieneś się cieszyć, że ktoś zajrzał do Ciebie i poświęcił czas Twojemu utworowi, a nie mówił, że plecie androny.

Nie gniewam się, co do tego, że nie wiedziałeś, że jestem kobietą

A jak na osobę, która nie ma czasu na komentowanie, to piszesz wręcz elaboraty, a więc jednak czas masz
Pozdrawiam z uśmiechem, życząc weny i dobrego wieczoru

Abi-syn
Każdy z nas jest dziwny
Bądź nadal aktywny, nawet jeśli już nikt tu nie zajrzy
Z zasady nie wystawiam ocen, więc i tu tego nie zrobię. Moje zdanie znasz. Mnie ten wiersz, a szczególnie wykonanie nie podoba się. To wszystko.

Pozdrawiam

~ Do wiosna:
Bardzo doceniam, że poświęciłaś czas na komentarze pod moim utworkiem, w zasadzie to nie ma potrzeby na tak obszerną polemikę, mój wiersz ma dość regularne [/b]rymy, tzn. te męskie rymują z męskimi, żeńskie z żeńskimi, wiersz ma raczej regularną budowę czterowersową w zwrotce, ostatni wers jakoś tak dziwnie się wkleił, nie poprawiłem, lecz widać, że budowa jest w miarę regularna, rymy nie są przypadkowe, oprócz tej zauważonej przez ciebie "półmisy" - nie taka sama liczba sylab czy brak średniówki, była zamierzona. No przecież zechciej łaskawie przyjąć argument, że jest tysiące wierszy klasyków o tych cechach? Ja sam napisałem ponad tysiąc wierszy i takich bardzo regularnych z identyczną liczbą sylab i mniej regularnych, a nawet białych. Czytasz współczesnych uznanych poetów? U niektórych nie odczytasz żadnych zasad, takie są normy, a ty masz problem z tym dość konserwatywnym (sądzę) tworem mojej wyobraźni, w dodatku dość dokładnie przykładam się by wytłumaczyć co autor miał na myśli, zatem szanuję ciebie jako cennego komentatora.


W pierwszym komentarzu miałaś problem z faktem nieregularności rymów męskich, zgoda - to było w zamiarze tego wiersza, kolega rzucający inwektywami pod swoim drugim komentarzem miał problem:

w mieszaniu rymów żeńskich z męskimi, dlatego podałem przykłady poezji klasyków, którzy łączyli rymy męskie z żeńskimi w wierszach, teraz ty każesz mi przyglądać się tym wierszom ich regularnej, bądź nieregularnej budowie, zaraz okaże się, że zacznę analizować poezję klasyków a nie swoje wierszydła. Czy o to chodzi? Chyba nie? W wielu tych wierszach przytoczonych przeze mnie regularnej budowy nie ma, przyjrzyj się im dokładniej. A przykłady odnosiły się do faktu właśnie licznego zastosowania nieregularnych rymów w twórczości tychże klasyków. Tylko tyle i aż tyle.


Miłego wieczoru.


a kolega niech nie ocenia, i nie uprawia pod moim tekstem hejtu. Bo inwektywy typu gniot, disco polo, pseudoerudycja nie wpisują się w ni żaden sposób w jakość tego serwisu, na którym obowiązują w moim mniemaniu zasady publicznej kultury, może czas na skorzystanie z porady fachowca, bo takie zachowania nie licują z komentarzem około poetyckim.

no właśnie, ja nic nie wiem, wstawiłem swoją ocenę, wstawcie swoją jeśli się podoba/nie podoba, chyba o to chodzi. recenzenci są na tak, wstawili na górną półkę, show must go on, element zabawy i naszych preferencji, parafrazy ciąg dalszy:

czyta się to albo nie czyta - oto jest pytanie