Montmartre I

Nucę dla ciebie co raz na wpół sennie,
szukam dziś siebie nim wstanę,
szepty szeptają o tobie gehennę,
a wcześniej szeptały: kochanie.

Zmyślone odbieram obrazy kładzione
płócien van Gogh’a Rembrandt’a,
a sztychy są twoje kładzione bez skazy –
ramy ostrzone we farbach.

Ciałem natchnienia otwieram paletę,
sięgam po kolor czerwieni
płócien krajuszkiem są sztychy kładzione,
by potem kolana ugięły. 
 
Ty miła ramiona raz jeszcze uchylaj –
rozchylaj … paleta zsunęła,
obrazy ostrzone pobiegły ze dłoni,
dobrnęły bez skazy do płócien
pragnienia …