ja pierdolę, no po prostu nie mogę, przestałam już obserwować
mych dwóch kuzynów (żołnierzy wyklętych czy jak im tam),
ale widzę , że jeszcze czekają na odstrzał trzy znajome.
jedna stara, jeszcze z czasów podstawówki oraz dwie
w miarę nowe (osobna historia, może kiedyś wrócimy).
ta pierwsza spamuje thermomixem i żarciem, jakby szczytem
ambicji każdej kobiety był zajebiście równo pokrojony pomidor,
czy glutowata, zielona pasta nie wiem z czego. wege czy inne
gówno. Ka wrzuca zdjęcia remontu mieszkania i jako pani
doktor architektury wnętrz prowadzi pseudointelektualny monolog.
czasami też pojawi się na jej twarzowcu jakieś wspomnienie
z czasów, gdy jeszcze nie była aż tak tłusta i aż tak mądra.
mądra według jej mniemania rzecz jasna. na pierwszym wspólnym
wyjeździe do Pragi nawet nie wiedziała, że istnieje kubistyczna
kawiarnia dom Pod Czarną matką bożą. no, ale za chwilę habilitacja będzie, co tam kubizmy i inne izmy.
Dla mnie był to ostatni wspólny
wyjazd. najlepsza jednak jest M, kuratorka, ta jest równo pogrzmocona. Zamieściła zdjęcie
Iris Apfel i wpis, że jest fanką jej stylu i w każdym wieku zamierza
się nosić po swojemu. Tylko ja już widziałam to jej „po swojemu”,
jedna skarpeta, worek a’la sukienka, tunika, chuj wie co,
opinające jej bęben, do porzygu. Jak młoda panna zajmująca
się sztukami pięknymi może tak wyglądać i tak pierdolić bez sensu.
Iris Apfel to klasa, świetne kroje, wzory i materiały. A nie bawełniany wór
od pseudoprojektantki. dziwi mnie, że M nie zauważyła tej różnicy.
Opowiedziałam tę historię mojemu przyjacielowi, stwierdził,
że powinnam ją opisać. Tak też uczyniłam.

Aaaa, jeszcze wyświetlają się urodziny pana Stefana,
nie zapomnij o życzeniach, no tak, tylko gość od kilku
lat nie żyje. zajebisty ten fejsbuk.