Przychodzi taki moment w życiu, że rozliczamy siebie i swoich bliskich. Każdy odczuwa taką potrzebę, rachunek zysków i strat. Szukamy słów, argumentów, odpowiedzi na pytania. Dlaczego ja? Dlaczego ty? Autobiografia jest potrzebna, pozwala na wyjaśnienie sytuacji, które nas przerosły, spowodowały zwątpienie albo upadek. Czy daliśmy radę unieść krzyż, który dał nam los, a może przeznaczenie. Piękny wiersz, dla mnie, nie ma znaczenia czy jest osobisty, czy opisuje tragedię innych, ważne, że widzę i czuję jak autor przekazuje swoje myśli, tak sądzę.
Pozdrawiam serdecznie

Ilekroć czytam takie wiersze, coś ściska za gardło
Bowiem dotykają ono duszy tak bardzo że bardziej nie można.

Twój wiersz, Zolu, poraża.
Zwala z nóg, wali w dekiel.
Bo?

Jest to bardzo intymna, rodzinna historia.
To musiało się kiedyś rozegrać, by dać tak wyśmienity utwór.

Intensywność utworu bije po głowie, wzrusza i porusza.
To świat, w jakim nie chciałoby się znaleźć.
To rodzaj piekła...

Ale takie są ludzkie losy - choroby, cierpienie, śmierć.

I o tym był ten wiersz.

Piękna Zolu, o pięknym sercu - bardzo Ci dziękuję!
Przede wszystkim dziękuję, że odnalazłem tę małą ulotną chwilę, podobnie jak bohater filmu "Oczy anioła", którą zapomniałem, utraciłem, zapakowana wraz z innymi pudełkami na strychu, jednak przetrwała. To dzięki niej znów zechcę "grać na trąbce", a na pewno opublikuję "Pożegnanie".
Zgadzam się z Tobą i Makir-em, tak, wplatamy często fragmenty z "własnego podwórka", w nasze utwory, chcąc podzielić się autentycznym uczuciem z otoczeniem. Nie twierdzę jednak, że robią tak wszyscy, jednak dla wielu, te zapiski autobiograficzne są na tyle ważne, że chęć rozliczenia z własną przeszłością, nieodparcie pcha do działania. Takie otwarcie na świat, działa oczyszczająco dla sponiewieranej duszy.
Miałem na szczęście wspaniałych rodziców, żałuję, że dzisiaj nie mogę się nimi opiekować, a mój synek nie zna dziadków, jedynie z opowiadań i zdjęć dowiaduje się o ich życiu.
Nie błogosławię daru zapominania, chcę pamiętać wszystko, bo wszystko było ważne, nawet to, co wówczas było złe, po latach jawi się w innym świetle. I nawet takie, "złe" wspomnienia, otwierają bramki wspaniałych czasoprzestrzeni. Czego gorąco Ci Zoleńko życzę
Zbyś

Zolu - jestem tutaj ponownie, dziękuję za ten utwór.

Dziękuję Tobie za odwagę szczerości i otwarcia. To wielka sprawa, bo chociaż nie każdy tak potrafi, to inni dostają przekaz, jak można poradzić sobie z traumą, z trudnymi sprawami, z gnębiącymi myślami.

Ludzie pióra nie są wolni przy pisaniu od osobistych spraw, od własnych przeżyć.
Bo chociaż pisać będą o innych tematach, to i tak będzie to przepuszczone przez ten specyficzny pryzmat - wyjątkowy, bo własny...
Dlatego pozwolisz - tutaj pomilczę...

Serdeczności!