Nieciekawa ta relacja. Skrzywione i skrzywdzone życie. Mam wrażenie, że autor stoi z boku. Przygląda się i obserwuje. Widzi krzywdę, tragedię, która ma miejsce na jego ,,oczach."
Ciekawe, tutaj w roli pokrzywdzonej jest kobieta. To mleko przepełnia rozpacz, wyraża tragizm, ból.
Wiesz, ten wiersz jest...opisem upadku, zniszczenia, tłamszenia. Nikt w tłumie nie zauważy, jak ona cierpi. Odejdą i wszystko będzie pozornie grzeczne. Straszne, nie mogę więcej pisać, te obrazy, które mam przed oczami, ta krew...masakra.
Mam wrażenie, że zaraz sama spadnę w otchłań.

voytek umiejętność opisania prawdziwego bólu, to wielki dar, już pisałam wcześniej. Jakoś łatwiej nam pisać o miłości i ciepłych emocjach. Są nam bliższe, chcemy o nich pamiętać. A tutaj, jest scena przemocy. To niesamowity wiersz. Widziałam go rano, nie chciałam czytać do końca. Przecież muszę pracować i myśleć racjonalnie. Po takich obrazach nie każdy się otrząśnie. Sama widziałam dzisiaj traumę, cichy płacz mężczyzny. To mój klient, obcy jakby człowiek. Dziękował, że go wysłuchałam. Tak potrzebujemy pomocy, zrozumienia. Nie każdy potrafi wyciągnąć dłoń, podać rękę. Ile kobiet cierpi w ciszy, są niezauważane. Same, zagubione, bez wiary w lepsze jutro. Już nie mogę...

Dziękuję Ci za ten wiersz

Wow! Ciekawy, dopracowany. Kadry jak z filmu.

nie wyczekuje
rumaków gołębich piór na skroniach- no niestety to pseudopetycki belkocik
z nosa kapie jej krew spada między przechodniów
zwiastuje białą kredę na przytulnym asfalcie- ale ze krew zwiastuje bialą kredę?!
Na końcu zetrze krople krwi na asfalcie mężczyzna? Ojoj
I uważasz że jak wstawiles krew mleko to jest okej tak?


Sorry ja tego tekstu Wojtku nie kupuje. Niteczka Z piersi? Jeżu! Pinokio? Ale o co chodzi?