I

Przeniosłem omawianie snów

o poziom wyżej - wykonuję je śniąc,

co zaoszczędza czas, nie męcząc nieporadnych

rąk i pozwala wszystko wyjaśnić

o stosownej porze. Prześniwszy coś,

rozrysowuję to na kartce.

II

Kwartał miasta gęsto zabudowany kamienicami,

mój dom na południowym zachodzie. Wychodzę do pracy.

Orientuję się, że nie mam jedzenia.

Zjawia się matka, mówiąc,

że wszystko załatwi, po czym każe wyjść.

Spaceruję wąskimi ulicami

wśród ciasnych pierzei,

tłumacząc jej, że trochę dalej, na wschód,

w poprzednim śnie rysowaliśmy z B.

detale architektoniczne. Okolica na chwilę

zmienia się w kampus politechniki: wolno porozrzucane

budynki z rozległymi trawnikami. Słyszę głos:

gdy spojrzysz na najniższe okna,

zobaczysz więźniów pozbawionych

światła. Schylam się i widzę

naklejki na szybach: szare, smutne twarze

chwytające się krat.

Szyby są zamglone, lecz czuć za nimi

prawdziwą obecność.

Potem bank. Myślę o drugiej niewoli -

niewidzialnej sile chwytającej za trzewia.

Gdy wracam, na rogu sąsiednich

ulic przezroczysty pojemnik z jedzeniem.

Jest jak wieżowiec! Pełny białej kaszy z warzywami.

A więc wszystko na nic. Nie mam co jeść

(dla kogoś z celiakią to nie byle błahostka).

III

Słyszę siebie, jak omawiam

ten sen i zapisuję go w zeszycie,

rysuję mapę z zaznaczeniem,

co, gdzie i kiedy,

gdzie jest moja praca, gdzie dom, i decyduję,

że tak, jeszcze nie chcę się obudzić.

To każe mi stwierdzić,

że nadal śpię. Nie panikując,

mieszczę wszystko w pamięci.

Otwieram oczy, biorę zeszyt i piszę,

chaotycznie:

wszystko wydaje się takie samo,

a jednak inne jest wszystko