Na bezbronnym obrazie próby odejścia

wypłakujesz utraty szorstką słodycz

Wieżowce drogi- cichną dookoła

Ich postać o wiele wolniej przemija

Są mocniej utwardzonym- ciałem trwałym

Sen już nie musi ich chłodu oswajać

Chociaż wyzwolił cię od złej gry materii

teraz przez nory przeczołga rozpacz

Leżąca tóż obok skrzynka

prócz śladów po niewłaściwych ruchach

nie daje w sobie więcej odnaleźć

Kolana daremnie unoszą głowę

i pod świeżym, uchylonym jeszcze wieku

ręce pocieszają się w jej włosach

Dźwięki karetki i przebyte drogi

bezsensu wybierając kierunek

kończą się krótkie niedokończone!

- Tak nie odchodzi się o własnych siłach

lecz w  zamkniętej w sobie- obcej osobie