ballada na stolik krzesło i butelkę wina

 
jest knajpka gdzieś na Kazimierzu i Dawno temu… nosi miano
w półmroku jakby wciąż to samo odczucie że żydowski sklepik
nagle otworzył drzwi i wierzysz że jeszcze słychać głosy ludzi
 
przed knajpką placyk niedaleko ściany bóżnicy mrok zarasta
na murach zblakły tynk i miasta gwar się przelewa przez kamienie
spojone losów mglistą rzeką ktoś songi Brechta właśnie nuci 
 
nie ma klezmera brzęczy piano pieśń się unosi i przycicha 
płomyki pełzną po klawiszach i nikły zapach kugla spływa
melodią prawie zapomnianą która o świcie umknie w niebo
 
w starej maszynie skrzypi koło w kącie jarmułkę szarość chowa
za kontuarem czyjaś głowa pochyla się nad manuskryptem
a chałat dymu wisi obok pnąc się pod sufit niczym drzewo

pełgają światła słychać kroki w szybie odbita twarz nieznana
w ciemnym zaułku aż do rana będą pachniały nocne krzewy
ktoś usiłuje bruk przeskoczyć i witrażowe kładzie cienie
 
krawędź kieliszka w blask obrasta wikliną trzeszczą stare krzesła
stopy nie mogą znaleźć miejsca szukając śladów które ongiś 
utkwiły w myślach niczym drzazga a dziś odeszły w zapomnienie