Miedzianą brodę pogładził Jewgienij,
leżąc pod gruszą w sierpniowe południe.
– Mógłbym tak pięknie co dzień się tu lenić,
 
ale przyroda już bliżej jesieni,
nie zawsze słonko grzać będzie tak cudnie –
gładząc wciąż brodę, pomyślał Jewgienij.
 
Na razie jednak jest tyle zieleni,
a wśród niej kwiaty pachnące, jak lubię,
że mogę jeszcze się trochę polenić.
 
Lub z chmurą pomknąć do krajów odległych,
nie myśleć ciągle o domu, o Muzie… –
rozważał, gładząc miedź brody Jewgienij.
 
– No co ty, stary? – wtem rzekł ktoś do Żeni.
– Zostawić wiernych przyjaciół – paskudnie! –
i gdzieś pod palmą samemu się lenić!
 
To stary diabeł spomiędzy gałęzi
czerep wychylił. Mijało południe.
– Racja – w miedź brody wyszeptał Jewgienij
i już mu dłużej nie chciało się lenić.