Przysiadł w altance Jewgienij,
w kącikach oczu lśni łezka.
Choć wino przed nim się mieni

złocistą barwą jesieni,
w sercu tęsknota tkwi wielka.
Smutkiem się okrył Jewgienij.

Już nie ma Miszy na ziemi,
w innym wymiarze zamieszkał.
Więc chociaż wino się mieni

i prosi, by je docenić,
choć nęci każda kropelka,
nie da się skusić Jewgienij.

Wkrótce w maseczce* z jarzębin
przybiegła Bela - poetka,
spojrzała - wino się mieni.

W jesiennej grze światłocieni
pokusa była zbyt wielka
i nim się spostrzegł Jewgienij
wino przestało się mienić.


* w oryginale było - w koralach


Ta villanella powstała dużo wcześniej (wstawiałam ją też na PP) i była nawiązaniem do villanelli Miszy - Michała Witolda Gajdy.
Myślę, że pasuje do tego cyklu (i pory roku) i dlatego ją przypominam jako część XXII. Villę Miszy zamieszczam poniżej:


Piurnonsensowicz Jewgienij
patrzy, jak w jego pucharze
wino jesienią się mieni.

Tak pięknie teraz na ziemi
- myśli i płynie wśród marzeń
Piurnonsensowicz Jewgienij

- Gdy ptaki w dojrzałej zieleni
malują dziwne witraże,
a wino ma barwę jesieni.

Więc w taki czas się wyleni,
gdy nikt mu nic robić nie każe,
Piurnonsensowicz Jewgienij.

Potrafi on trunek docenić
i wrzesień, co idzie z nim w parze,
bo wino jak jesień się mieni.

Znużony, w koronie z promieni,
zasnął pod dębu ołtarzem,
Piurnonsensowicz Jewgienij
po winie o barwie jesieni.