Jestem wielkim nieudacznikiem. Wszystkiego czego się dotknę, zamienia się w rozsypane klocki. Nie można ich poskładać, bo znowu się rozsypują.
Urodziłam się za późno. Nie w tym momencie co bym chciała. Nie w tej epoce. Chciałabym ubierać się w koronkowe suknie. Obszerne i do samej ziemi. Trzymać za narożnik, tak aby ich nie deptać, gdy schodzę po schodach pałacu. Bywać na wielkich balach. Zostać królową.
Niestety urodziłam się jako druga dziewczynka, więc królową zostanie starsza siostra. Już tak całe życie. Ta druga.
Urodziłam się za wcześnie, bo jestem już stara, a życie mam za sobą. Nie mogę biegać boso po łące, zrywać kwiaty, zjadać jabłka sąsiada. Nie mogę, bo bolą mnie stawy.
Wszystko co mogłam przeżyć, przeciekło pomiędzy palcami w pogoni za pieniądzem, które było potrzebne na wychowanie dzieci.
Wielki bujany fotel, który przystoi starszej pani. Owinięta w kocyk, czeka na swój koniec, może ewentualnie opowiedzieć bajkę wnukowi. Pod warunkiem, że będzie chciał słuchać..