Obrazy dojrzewające w drodze, łagodzą przeświadczenie
że deseń, na tle którego Mozart zapisywał wcięte w talii
nuty, ma coś z jego własnej płochości. Młode kobiety
dokonywały cudów; rzucając cień na historię, obdarzały
 
czułością pamięć dóbr zagrabionych przez barbarzyńców.
Złoto odbija się kusząco w ich toaletach, gdy rumienią się
jak dzieci uchwycone we śnie z jabłkiem w dłoni.
Takie czasy już się chyba nie powtórzą, jabłoń w Stambule
 
chociaż podlewana kawą, nie chce puścić liści, uschnięte
gałęzie kołyszą się tylko w rytm oddechu trędowatych.
Przestrzeń nad Bosforem, otwarta i jasna, opowiada językiem
kurzu na pękatych butlach – to będzie mogiła
 
wielu gardeł, chociaż teraz przypomina jedynie Lacrimosa.