Lubię przyjaciół, żenią się z moimi przyjaciółmi
i rozwodzą z nimi, myśląc, że robią mi przyjemność.
Czytam ich gazety i zapisuje się do ich organizacji
z przekonaniem, że rodzą moje dzieci, bez żadnego
musu - ot tak, żeby było łatwiej smakować czas.
 
Mogę z łatwością mówić prawdę
bo dostaję jej mnóstwo od nich
za frico; jeśli tylko nikt nie słucha
nie mówią: zachowaj to dla siebie
stul pysk. Przyjaźń do czegoś zobowiązuje.
 
Codziennie dajemy sobie szanse i mamy ich
całe miasta, ogromne, świetliste promenady szans
nie wiedząc czy jesteśmy gotowi zdradzić
tajemnicę zbrodni, tajemnicę, co niesie śpiew z pól
kiedy przesadzony świat wyrasta w ustach.
 
Razem chodzimy na cmentarz
nie ten przyjezdny, który pyta o ulicę i gubi się
wśród krzaków jałowca, ale tutejszy
który dba o zamiecione alejki i świeże kwiaty
rozumnie więdnące nam w dłoniach
 
a może to dłonie w nich znajdują alibi na zawsze
i tylko w nich potrafimy na prawdę skonać.